Συγκριτικοί Πίνακες

 Ο τύπος που κυριαρχεί είναι το  διώροφο μονόχωρο  μακρινάρι , με  κεντρική είσοδο από  το πλατύ  μέτωπο και η τοποθέτηση του είναι   κάθετη στις τοπογραφικές καμπύλες.  Στην πραγματικότητα όμως ενώ έχουμε ως αρχέτυπη μορφή το μακρινάρι , η καθημερινή ζωή επίταξε ανάγκες που οδήγησαν σε προσθήκες και κατακερματισμό του ενιαίου χώρου. Ακόμα όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις  το κεντρικό ορθογώνιο είναι ευδιάκριτο  και  αποτελεί  ίσως αφετηρίας την σύνθεσης.

 Υπάρχουν αμφιβολίες  στο αν η αρχέτυπη μορφή ήταν ενιαία ή αν αποτελούταν από μια σύνθεση χώρων καθώς βρήκαμε  ίχνη ξύλινων πετασμάτων που φαίνεται να λειτουργούσαν ως διαχωριστικά αλλά λόγο του ευτελούς της φύσης  της κατασκευής τους πιθανόν να καταστράφηκαν στην πάροδο του χρόνου.

 Η κατοικία που συναντήσαμε είναι ως επί το πλείστον διώροφη. Το ισόγειο έπαιρνε χρήση αποθηκευτικού  χώρου ή σε κάποιες περιπτώσεις  φυλάσσονταν ζώα  ενώ ο πρώτος όροφος στέγαζε την ιδιωτική ζωή της οικογένειας . Έτσι έχουμε αυτόματα έναν διαχωρισμό σε δευτερεύον και  πρωτεύον επίπεδο  που προέρχεται από τον καταμερισμό των χρήσεων. Με την κάθετη τοποθέτηση του ορθογωνίου στις υψομετρικές έχουμε σαν αποτέλεσμα το κτήριο να  χτίζεται πάνω στο βράχο και το κατώγι να να είναι ένας ισόγειος χώρος με θόλο  σε άμεση επαφή με τον δρόμο .

 Αν λάβει κανείς υπόψη τις επικρατούσες συνθήκες όπου κτίστηκαν αυτές οι κατοικίες είναι φανερό ότι κυρίαρχη  συνθετική κατευθυντήριος  αποτελεί η ανάγκη για κάλυψη των βιοτικών αναγκών . Αυτό είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον καθώς παρουσιάζεται μια ποικιλομορφία στην κατασκευή που προκύπτει μέσα από μια εναλλακτική  επίλυση  στον τρόπο δόμησης.