Στο Κοίλασο, σε αντίθεση με τον υπόλοιπο οικισμό του Λεωνιδίου, σχεδόν αποκλειστική είναι η χρήση της κατοικίας. Το γεγονός αυτό δικαιολογείται από την εξέλιξη και την μορφολογία της ευρύτερης περιοχής, καθώς, από την αρχή της ανάπτυξης του Λεωνιδίου, θεωρούνταν ευνοϊκότερη η περιοχή βόρεια του ποταμού Δαφνώνα. Οι περιοχές αυτές, Στάη και Σιός, αξιοποιούσαν το φυσικό βραχώδες ανάγλυφο ως προς το φως του ηλίου. Οι ψηλοί βράχοι που περιβάλλουν το Λεωνίδιο, ειδικά στο νότιο τμήμα του, περιορίζουν την παρουσία του ήλιου τον χειμώνα ήδη από τις μεσημεριανές ώρες. Σύμφωνα με μαρτυρίες κατοίκων, τον χειμώνα ήδη από τις 2-3 το μεσημέρι το Κοίλασο βρίσκεται σε σκιά. Τα προηγούμενα χρόνια φαίνεται πως το Κοίλασο είχε αποκτήσει εντονότερη ζωή με περισσότερες δημόσιες χρήσεις, χώρους αναψυχής, καθώς εντοπίζονται εγκαταλελειμμένα καφενεία-ουζερί, ωστόσο με την πάροδο των χρόνων και λόγω της ανάπτυξης του παλαιού εμπορικού κέντρου του οικισμού οι χρήσεις αυτές περιορίστηκαν. Σήμερα, οι χρήσεις, πέραν της κατοικίας, είναι μεμονωμένες, με το Κοίλασο να φιλοξενεί ένα σύγχρονο καφέ, την τοπική περιοδική λαϊκή αγορά, έναν πολιτιστικό σύλλογο και ένα ξυλουργείο. Οι δύο άλλες γειτονιές του Λεωνιδίου μονοπωλούν το εμπόριο, επιτρέποντας στο νότιο τμήμα του οικισμού να φιλοξενεί ένα μικρό παντοπωλείο χωρίς ιδιαίτερα έντονη κίνηση. Ακολουθώντας την χρονική ανάπτυξη της περιοχής παρατηρείται πιο πυκνή δόμηση κοντά στον ποταμό, ενώ σταδιακά, όσο το υψόμετρο και η απόσταση από το εμπορικό κέντρο του Λεωνιδίου μεγαλώνει η δόμηση αραιώνει.
Όλοι αυτοί οι παράγοντες έχουν συντελέσει στη διαμόρφωση του Κοίλασου ως γειτονιάς ήσυχης, τοπικής, συνοικιακής. Παρ' όλα αυτά, σύμφωνα και με μαρτυρίες των κατοίκων, η έλλειψη χώρων κοινωνικού χαρακτήρα δυσκολεύει την επικοινωνία τους, χωρίς να την καθιστά ανέφικτη.