Πατώματα

Αναλύοντας τα πατώματα των οικισμών του Χριστού Ραχών, αξίζει να γίνει μία αρχική αναφορά στο δάπεδο του ισογείου. Στα παλαιότερα κτίσματα ήταν πατημένο χώμα. Αργότερα με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, εμφανίστηκαν δάπεδα στρωμένα με πλάκες και αργότερα ξύλινα. Όταν εμφανίστηκε το σκυρόδεμα (20ος αιώνας), άρχισε και η χρήση του στην κατασκευή των δαπέδων του ισογείου. 

Το δάπεδο του ορόφου από την εμφάνιση του διώροφου σπιτιού (πύργου) ήταν ξύλινο. Τη φέρουσα κατασκευή του πατώματος αποτελούν οριζόντιες δοκοί από κορμούς δέντρων, ολόκληρης διατομής ή και μισής, αποφλοιωμένες και σε αρκετές περιπτώσεις νεότερων εποχών, κατεργασμένες ορθογωνικής διατομής. Αυτές οι οριζόντιες δοκοί είναι τοποθετημένες παράλληλα κατά τη μικρή διάσταση του χώρου που καλύπτουν, ανά αποστάσεις 50-60 εκ. περίπου, και στα άκρα τους είναι παχτωμένες με σφήνες σε φωλιές στη λιθοδομή των τοίχων. Πάνω τους και εγκάρσια σε αυτές καρφώνονται φαρδιές σανίδες 15-20 πλάτους περίπου, που γεφυρώνουν τις αποστάσεις μεταξύ τους και δημιουργούν την επιφάνεια του πατώματος.

Στους νεότερους τύπους κατοικιών σύνθετης κάτοψης που εμφανίζονται στα τέλη του 19ου αιώνα, κατασκευάζεται στο ισόγειο ένας πέτρινος τοίχος στο μέσον της κάτοψης που δεν συνεχίζεται στον όροφο και χρησιμεύει για να πατούν οι δοκοί του μεσοπατώματος. Πάνω στο ενιαίο δάπεδο που διαμορφώνεται μετά την τοποθέτηση των σανίδων στηρίζονται οι διαχωριστικοί τοίχοι του ορόφου.

Τέτοια ξύλινα δάπεδα είχαν εφαρμογή και σε ισόγεια σπίτια από τις αρχές του 20ου αιώνα. Στην περίπτωση αυτή αφηνόταν κενό μεταξύ της επιφάνειας του εδάφους και του δαπέδου ώστε να μη σαπίζει αυτό από την υγρασία.