Ιδιωτικοί Ελεύθεροι Χώροι - Αυλές

ΑΥΛΕΣ

Η αυλή αποτελούσε ανέκαθεν αναπόσπαστο κομμάτι του Ικαριώτικου σπιτιού.

Στα  πρώτα χυτά συναντάται ως ένα κενό μικρού πλάτους (εως 2m) μεταξύ της πρόσοψης του χυτού και του αυλότοιχου που έκρυβε το σπίτι. Συνήθως σκεπαζόταν από κληματαριά κι εκεί μεταφέρονταν όσες δραστηριότητες μπορούσαν να γίνουν εκτός του μικρού σπιτιού.

Με την πάροδο του χρόνου ο αντιπειρατικός τοίχος έχασε πλέον το νόημά του και μετατράπηκε σε πεζούλα ενώ σταδιακά αυξήθηκε και το πλάτος της αυλής.  

Σήμερα, παρατηρούμε ότι οι αυλές δεν είναι αυστηρά ορισμένες και  οριοθετημένες αλλά αφήνονται μερικώς ή τελείως ανοιχτές προς το δημόσιο χώρο. Έτσι, ενώ μπορεί να είναι τοποθετημένες δίπλα σε κεντρικό δρόμο και η χρήση τους να απευθύνεται καθαρά στους κατοίκους του σπιτιού, αλλά να είναι ορατές και οι περισσότερες προσβάσιμες από πεζοπόρους και άλλους ανθρώπους.

Παρατηρείται ακόμα το φαινόμενο του να μοιράζονται πολλά σπίτια τον ίδιο ελεύθερο χώρο ως κοινή αυλή. Σε κάποιες περίπτωσεις, πολλαπλά κτίσματα έρχονται να πλαισιώσουν την ίδια αυλή, ημιδημόσιου χαρακτήρα η οποία συγκεντρώνει τις εισόδους των επιμέρους κτισμάτων. Η αυλή αυτή δεν εντελώς ανοιχτή προς το δημόσιο δρόμο με αποτέλεσμα να αποκτά μία νότα ιδιωτικότητας. Συνήθως έχει μικρό μέγεθος, χωρίς στέγαστρα με μικρή ή καθόλου διαμόρφωση.

Συναντήσαμε ακόμα περίπτωση κατά την οποία η αυλή είχει εντελώς δημόσιο χαρακτήρα λαμβάνοντας τη μορφή πλατείας. Σε αυτή υπήρχει πηγάδι και ειδικό μνημείο-αφιέρωμα. Δεν βρίσκεται σε κεντρικό σημείο, αλλά δίπλα από ένα μονοπάτι το οποίο αποτελεί μέσο μετάβασης στα επόμενα σπίτια της γειτονιάς των Μελέδων.