Αργότερα, με την απειλή των πειρατών να μειώνεται, προέκυψαν νέα ανοίγματα στους τοίχους, μικρά παράθυρα, τα οποία επέτρεπαν στον ήλιο και στον καθαρό αέρα να διαχέονται στο σπίτι. Τα παράθυρα καλύπτονταν και αυτά με καρφωτές σανίδες ξύλου, οι οποίες βρίσκονταν στο κέντρο του πάχους του τοίχου για να μη βρέχεται το κούφωμα και να μην καταλαμβάνουν πολύτιμο χώρο, καθώς άνοιγαν προς τα μέσα. Τα παράθυρα είχαν στο πάνω μέρος του ανοίγματός τους ξύλινες δοκούς οι οποίες ήταν μεγαλύτερες από το ίδιο το άνοιγμα, για να φέρουν το βάρος του πέτρινου τοίχου που συνεχίζει πάνω από το παράθυρο. Με τη πάροδο του χρόνου, τα ανοίγματα γίνονταν μεγαλύτερα και είχαν διαφορετικές στατικές απαιτήσεις. Έτσι, συναντάμε ανακουφιστικά τόξα από ακτινωτά τοποθετημένες πέτρες, τα οποία μοιράζουν τα φορτία του τοίχου στις πλαϊνές πλευρές της τρύπας και όχι στην ίδια την τρύπα.