Εσωτερικά ξύλινα διαχωριστικά

Όπως προαναφέρθηκε, τα περισσότερα κτίσµατα στον οικισµό ήταν δίχωρα, είχαν δηλαδή ισόγειο και όροφο, µε ελάχιστες περιπτώσεις τριχώρου. Στην λίθινη κατασκευή των κτιρίων αυτών δεν συµπεριλαµβανόταν και η διαίρεση των χώρων σε επί µέρους. Αυτή ήταν µια διαδικασία προσθήκης εκ των υστέρων, αφότου είχε αποπερατωθεί το κτίσµα, και εκτελούνταν µε κατασκευή ελαφρού τύπου, την προσθήκη δηλαδή ξύλινων διαχωριστικών. Οι χώροι που προέκυπταν από αυτόν τον επιµερισµό, καταλάµβαναν συνήθως είτε το 1/3, είτε τα 2/3 του συνολικού, γεγονός που οφείλεται στη µετέπειτα αυτή επέµβαση στο κτίριο, αφού οι θέσεις των ανοιγµάτων ήταν πλέον ορισµένες, οπότε το διαχωριστικό τοποθετούνταν όπου ήταν εφικτό. 

Τα ξύλινα διαχωριστικά κατασκευάζονταν από σανίδες, οι οποίες τοποθετούνταν επί του δαπέδου κατακόρυφα και σε σειρά, στηριζόµενες από µία ή και περισσότερες σανίδες εγκάρσια στις πρώτες, όπου η σύνδεση και η στήριξη των κατακόρυφων µε τις οριζόντιες, γίνονταν µε καρφιά (σκίτσο 2). Λόγω της τοποθέτησης των σανίδων µε τη λεπτή διατοµή προς τα κάτω, και το εκτεταµένο τους ύψος κατακόρυφα, τοποθετούνταν στο σηµείο επαφής µε το δάπεδο και την οροφή βοηθητικές δοκίδες (τύπου σοβατεπί). Τα µικρά αυτά επιµήκη δοκάρια, τα οποία είχαν στη διατοµή τους διαµορφωµένες τις δυο τουλάχιστον συναπτόµενες πλευρές µε γωνία 90 µοιρών, τοποθετούνταν εκατέρωθεν του διαχωριστικού και το διέτρεχαν σε όλο του το µήκος (σκίτσα 2, 3).