Εξώστες

Παρότι στον οικισμό σήμερα λίγοι από τους εξώστες έχουν σωθεί (σκίτσα 1,2), κάποτε αποτελούσαν κύριο αρχι-τεκτονικό χαρακτηριστικό των κτιρίων του.

Εξ ολοκλήρου ξύλινοι, τοποθετούνταν στις περισσότερες περιπτώσεις στον άξονα της μακράς κύριας όψης του κτίσματος και σχετίζονταν όχι μόνο με την ανάγκη εκτόνωσης των κατοίκων στο περιβάλλον αλλά και με την εικόνα που ήθελαν να προβάλλουν προς τα έξω.

Οι εξώστες, άλλοτε με υπερκείμενο στέγαστρο (σκίτσο) και άλλοτε όχι, είχαν περίπου την ίδια κατασκευαστική διάρθρωση με τα δάπεδα, δηλαδή δοκοί που καλύπτονται από σανίδες. Η στήριξη τους γινόταν είτε με αντηρίδες (σκίτσα 3,4) - περίπτωση στην οποία αυτές εισείχαν στη εξωτερική παρειά του λίθινου τοίχου - είτε με οριζόντια δοκάρια τα οποία εδράζονταν στην ίδια στάθμη με τις αντίστοιχες κύριες δοκούς του εσωτερικού δαπέδου, με τις στηριζόμενες άκρες τους να εδράζονται στο πάχος του τοίχου (σκίτσο 5).