Στέγες

Στο συντριπτικό ποσοστό τους οι στέγες που συναντάμε στην Ραχούλα είναι τετράρριχτες - με μία ή δύο κορυφές, ωστόσο, σε βοηθητικά κυρίως κτίσματα συναντάμε συχνά τον τύπο της δίρριχτης και δευτερευόντως της μονόρριχτης ξύλινης στέγης. Σε ελάχιστες περιπτώσεις συναντήσαμε και την περίπτωση της τρίρριχτης στέγης. Σε σύγχρονα κτίρια μπορεί να κάνει την εμφάνισή της και η περίπτωση του οριζόντιου δώματος, καθώς η κατασκευή ακολουθεί νέους, λιγότερο παραδοσιακούς μορφολογικούς και κατασκευαστικούς κανόνες. 

Στην πλειοψηφία τους οι στεγάσεις γίνονται με κεραμίδια, ενώ μπορεί να συναντήσει κανείς και περιπτώσεις χρήσης φύλλων λαμαρίνας - σε βοηθητικούς κυρίως χώρους, ή στις περιπτώσεις όπου έχει γίνει επέκταση του περιγράμματος του κτιρίου, ή απλά πρόχειρη συντήρηση του στοιχείου της στέγης. Όσες στέγες δεν έχουν υποστεί αλλαγές, ως προς την αρχική τους μορφή ο τύπος κεραμιδιών που χρησιμοποιείται είναι ο βυζαντινός, ενώ σε μεταγενέστερες επεμβάσεις επιλέγονται κεραμίδια ρωμαϊκού και γαλλικού τύπου.

Το γείσο των στεγών μπορεί να διαμορφώνεται είτε με χρήση μονής / διπλής σειράς πλακών, είτε με ξύλινο πέτσωμα. Ειδικά σε περιπτώσεις κτιρίων δευτερεύουσας χρήσης η απόληξη των στεγάσεων μπορεί να είναι λιγότερο επιμελημένη αφήνοντας τα κεραμίδια να είναι εμφανή στην κάτω μεριά του γείσου, όπου διακρίνεται η σύνδεσή τους με τα φτενόξυλα της αστραχίας. Σε μεταγενέστερες επεμβάσεις το γείσο ανικαθιστάται από μπετονένια στοιχεία.

Οι πιο συνήθεις μορφές ταβανώματος είναι η καρφωτή οροφή στην οποία οι σανίδες καρφώνονται απευθείας πάνω στους ελκυστήρες της στέγης δίχως την παρεμβολή άλλων στοιχείων, ή η χρήση φύλλων κόντρα πλακέ πάλι στην ίδια λογική στερέωσης.