Η δεύτερη οικιστική ενότητα (2) είναι αυτή που αποτελεί και το κέντρο του οικισµού, στην πυκνότητα του οποίου έχει ξαναγίνει αναφορά στο προηγούµενο κεφάλαιο της παρούσας ενότητας.
Η πυκνότητα των κτισµάτων αυτών, αλλά κυρίως η πύκνωση των “δηµόσιων” χρήσεων που συναντάµε στα ισόγεια τους, είναι οι δύο παράγοντες που µας οδήγησαν να το θεωρήσουµε αρχικά ως κέντρο οικισµού, και τώρα φυσικά να το ονοµάσουµε και επιµέρους οικιστική ενότητα µε αυτόνοµα χαρακτηριστικά. O δηµόσιος χαρακτήρας αυτής είναι ο κοινός παρανοµαστής που δίνει την αίσθηση της ενότητας καταρχάς, αλλά και η θέση που αυτή κατέχει στην συνολική διάταξη του οικισµού κατά δεύτερο λόγο. Η ενότητα αυτή έχει διαµορφωθεί πάνω σε ένα σχετικά επίπεδο πλάτωµα γης, εκατέρωθεν του συµπλέγµατος των δρόµων και των µονοπατιών που εκεί απαντάται. Είναι χαρακτηριστικό το στοιχείο της δηµιουργίας κενού χώρου στο κέντρο αυτής, κάτι που αργότερα θα αποτελέσει το µέρος εκείνο που οι νεώτεροι πλέον κάτοικοι του χωριού θα αφιερώσουν για το µνηµείο των πεσόντων των αγωνιστών του 1821 και του 1940. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι παρότι σήµερα ο χαρακτήρας της ενότητας αυτής έχει αποδυναµωθεί λόγω του ότι έσβησε η εµπορική της χρήση από τον χάρτη, η αίσθηση του κέντρου παρέµεινε. Είναι λοιπόν χαρακτηριστικό της συγκεκριµένης περίπτωσης ότι η χρήση είναι αυτή που ενοποιεί και όχι απλά και µόνο η διάταξη που στη συγκεκριµένη περίπτωση συνοδεύει.