Δώματα - ενδιάμεσα πατώματα

Τα δώματα και τα ενδιάμεσα πατώματα στα Αηδόνια γίνονται με τον ίδιο τρόπο. Ο πιό συνηθισμένος τρόπος είναι με γεφύρωση των ανοιγμάτων με ξύλινα δοκάρια. Αυτά συνήθως είναι κυπαρισσόξυλα, καθαρισμένα από την φλούδα τους. Σε μερικές περιπτώσεις είδαμε και κορμούς από μουριές για δοκάρια. Πολύ συχνά, στα μεγάλα ανοίγματα μπαίνει στη μέση, κάτω από αυτά, ένας χοντρύτερος κορμός, το “βαρδωνάρι”. 

Η διάμετρος των ξύλων είναι σχετική με το άνοιγμα που πρέπει να γεφυρώσουν. Συνήθως τοποθετούνται εναλλάξ, χοντρού και λεπτού κορμού και σε αποστάσεις μεταξύ τους περίπου 20 - 40 εκ.. 

Πάνω από τα δοκάρια μπορούν να τοποθετηθούν είτε καλάμια, είτε ξύλα είτε πλάκες. Αυτά τα βλέπουμε στις παρακάτω περιπτώσεις:

• Α΄ τύπος: Εδώ πάνω από τα δοκάρια, τα οποία είναι από κυπαρίσσι, τοποθετούνται καλάμια οσο γίνεται κοντινότερα το ένα με το άλλο. Πάνω από τα καλάμια, στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουν τοποθετηθεί φύλλα πικροδάφνης και από πάνω χώμα.
• Β΄ τύπος: Εδώ τα δοκάρια είναι από μουριά και από πάνω τους έχουν τοποθετηθεί πυκνά πυκνά κλαδιά πάλι μουριάς. Τα κενά που προκύπτουν μπουκώνονται με φρύγανα και πάνω από αυτά τοποθετείται το χώμα.
• Γ΄ τύπος: Εδώ πάνω από τα κυπαρισσένια δοκάρια τοποθετούνται λεπτού πάχους, αλλά φαρδιές σχιστόπλακες που γεφυρώνουν τις αποστάσεις μεταξύ των δοκαριών. Πάνω από αυτές, στην προκειμένη περίπτωση έχει μπει απ’ ευθείας χώμα, παρόλα αυτά πολλές φορές μπορεί να μπαίναν φύλλα, φρύγανα ή φύκια κι ύστερα το χώμα.

Το χώμα που τοποθετείται είναι κοκκινόχωμα, Στοιβάζεται, λοιπόν, ένα στρώμα περίπου 10 πόντων. Ύστερα το έβρεχαν και το πάταγαν με γυμνά πόδια για να ζυμωθεί και να δέσει. Το άφηναν έτσι για κάποιες ημέρες για να ξεραθεί και να σκάσει σε διάφορα σημεία. Αυτά τα γέμιζαν με αριάνι από καλοκοσκινισμένο κοκκινόχωμα και το ξανάβρεχαν και μετά ακολουθούσε η πρώτη κυλίνδρωση (μπίλιασμα) με πέτρινο ή μαρμάρινο κύλινδρο (βόλι) ο οποίος έμενε μονίμως στο δώμα,  Η διαδικασία αυτή επαναλαμβάνεται δυο τρεις φορές ακόμη και σαν τελική στρώση στεγάνωσης έριχναν μούργα από λαδι. Το μπίλιασμα, όμως, με κοκκινόχωμα και κάποια μικρά χαλικάκια γίνόταν τακτικά, τουλάχιστον μία φορά το χρόνο. Έτσι οι περισσότερες στρώσεις χώματος έχουν πάχος γύρω στα 20 εκ. 

Στις μέρες μας, όμως,  τα περισσότερα κτήρια έχουν μία μικρή στρώση ελαφρώς οπλισμένου σκυροδέματος στα δώματα και στα πατώματα τους κι έτσι δεν χρειάζεται η ετήσια διαδικασία του μπιλιάσματος.