Πλατείες - Πλατώματα - Ελεύθεροι Χώροι-Τοπόσημα

Στον οικισμό του Αγίου Γεωργίου ο δημόσιος χώρος αναπτύχθηκε με βάση τις ανάγκες του ιδιωτικού, με άμεσο αποτέλεσμα ο διαχωρισμός τους να μην είναι σαφής και οι δύο χώροι να συγχέωνται μερικώς. Το μεγαλύτερο μέρος του το αποτελούν ο κεντρικός δρόμος, τα καλντερίμια, με κοινό χαρακτηριστικό τους την έντονη βλάστηση, οι διάσπαρτες κρήνες καθώς και οι μικροί χώροι στάσης γύρω από αυτές. 

Δημόσιος χώρος εξέχουσας σημασίας είναι η κεντρική πλατεία του χωριού, η οποία βρίσκεται σε ένα από τα πλέον προνομιακά σημεία του και αποτελεί τον βασικό πυρήνα της κοινότητας. Πρόκειται στην ουσία για ένα μεγάλο πλάτωμα, που χωρίζεται από τον κεντρικό δρόμο. Στη μια πλευρά η κύρια χρήση γης είναι η εστίαση και η αναψυχή ενώ δέχεται τη σκιά δύο μεγάλων εντυπωσιακών πλατάνων, που πρέπει να δημιουργούν πολύ ευχάριστο μικροκλίμα τους ζεστούς μήνες του χρόνου. Στην άλλη μεριά, αυτή που βλέπει άμεσα προς τον Παγασητικό κόλπο, βρίσκεται το μουσείο του γλύπτη Νικόλα.

Επιπροσθέτως, σημαντικό είναι και το πλάτωμα, στο οποίο κατασκευάστηκε η κεντρική εκκλησία του χωριού, ο Άγιος Γεώργιος. Δίπλα του και σε υψομετρική υποχώρηση αναπτύχθηκε μια παιδική χαρά που αποτελεί το μοναδικό δημόσιο χώρο αφιερωμένο αποκλειστικά στα παιδιά. Σε πλατώματα συγκροτήθηκαν και οι άλλες δύο εκκλησίες του χωριού, ο Άγιος Αθανάσιος και η Παναγιά. Την πρώτη εκκλησία, η οποία σήμερα αναστυλώνεται, περιβάλλει μια σχετικά μεγάλη αυλή, που θα μπορούσε να χαρακτηρισιτεί και ως πλατεία. Αυτό έρχεται σε αντιδιαστολή με τη συγκρότηση της δεύτερης, αφού ο περιβάλλον χώρος αυτής έιναι φυσικά διαμορφωμένος με ένα μεγάλο πλάτανο, κατά τα άλλα χαμηλή βλάστηση και μια κρήνη. Χρησιμοποιείται κυρίως ως χώρος παιχνιδιού από παιδιά.

Τέλος, ένα ακόμα σημαντικό πλάτωμα εντοπίζεται στην περιοχή της Ράχης, πάνω από τον κετρικό δρόμο, σε προνομιακό σημείο λόγω του ότι έχει θέα προς όλο τον Παγασητικό κόλπο. Δίπλα του βρίσκεται το σχολείο του χωριού το οποίο τα τελευταία χρόνια δεν τίθεται σε λειτουργία. Η κλειστή αυλή του αποτελεί ένα χαρακτηριστικό "νεκρό" δημόσιο χώρο, σημάδι της εγκατάλειψης του οικισμού και της γήρανσης του εναπομείνοντος πληθυσμού.