Παθολογία Τοιχοποιίας

Τα σπίτια του οικισμού ήταν όλα πετρόχτιστα, κατασκευασμένα από τεχνίτες που ειδικεύονταν στην λάξευση της πέτρας.

Η καλή τεχνική τους οδήγησε στις ιδιαίτερα φροντισμένες εξωτερικές όψεις και στις σωστά επεξεργασμένες γωνίες των κτιρίων, με αποτέλεσμα συχνές μορφές παθολογίας της τοιχοποιίας, όπως η ρηγμάτωση και η καθίζηση, να παρατηρούνται σε περιορισμένο αριθμό κτισμάτων. Ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις, οι ρωγμές δεν εκτείνονται σε μεγάλη επιφάνεια των όψεων καθώς διακόπτονται από ξυλοδεσιές και δεν φαίνεται να δημιουργείται σοβαρό στατικό πρόβλημα. Επιπλέον, χάρη στην ισχυρή σύνδεση των ακρογωνιαίων λίθων με σταυρωτό χτίσιμο, οι γωνίες των περισσότερων κτιρίων παρέμειναν αναλλοίωτες.

Ένα επιπλέον στοιχείο των τοιχοποιιών που εμφανίζει φθορές είναι οι ξυλοδεσιές, οι οποίες λειτουργούν ως ενισχυτικά στοιχεία της λιθοδομής. Η παθολογία που παρουσιάζουν είναι συνήθως διάβρωση, λόγω της συνεχούς έκθεσής τους στα καιρικά φαινόμενα. Αυτό, ωστόσο, δεν φαίνεται να επηρεάζει σημαντικά την ευστάθεια της τοιχοποιίας.

Όσον αφορά στα εσωτερικά διαχωριστικά στοιχεία, αυτά ήταν ελαφριές ξύλινες κατασκευές και διακρίνονταν σε δύο τύπους: τους τσατμάδες και τα μπαγδατιά. Παρουσιάζουν καλή εικόνα από άποψη στατικότητας, ενώ η συνηθέστερη φθορά που παρατηρούμε είναι η αποκόλληση του σοβά που τους επιχρίει.

Η ίδια ακριβώς διάταξη συναντάται πολλές φορές και σε μέρος της εξωτερικής τοιχοποιίας των ανώτερων  ορόφων, όπου και παρουσιάζει τις αντίστοιχες αστοχίες.