Παθολογία Στέγης

Η στέγαση των σπιτιών του χωριού γινόταν με τετράρριχτες στέγες, οι οποίες υποστηρίζονταν από ξύλινους φορείς και επικαλύπτονταν με σχιστόπλακες.

Οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες κατά τους χειμερινούς μήνες οδήγησαν στην αποσάθρωση των πλακών, οι οποίες με την πάροδο του χρόνου καλύπτονταν από μια στρώση βρύων, με αποτέλεσμα η απορροφητικότητά τους να γίνεται υψηλότερη και να παρουσιάζουν διαρροή.

Έτσι, πολλές στέγες άρχισαν να έχουν πρόβλημα στεγανότητας και χρειάζονταν συχνές επιδιορθώσεις από ειδικούς τεχνίτες. Η εγκατάλειψη, όμως, των λατομείων, η έλλειψη ειδικευμένων τεχνιτών και μεταφορικών μέσων ανέβασε υπερβολικά το κόστος επισκευής.

Μετά το 1960 ξεκίνησε η αντικατάσταση της σχιστόπλακας από κεραμίδι ευρωπαϊκού τύπο, το οποίο ωστόσο κατά την κατολίσθηση του χιονιού και λόγω του υπερβολικού φορτίου, θραύονταν κοντά στο σημείο οπου βρίσκεται το γείσο. Για το λόγο αυτό, κατά την τοποθέτηση των κεραμιδιών διατηρούσαν μια περιμετρική ζώνη με σχιστόπλακες, προκειμένου να αποφευχθούν οι φθορές των κεραμιδιών από τις κατολισθήσεις.

Αργότερα, κατά το 2000, αρκετοί κάτοικοι άρχισαν να αντικαθιστούν τα κεραμίδια αυτά με κάποια καινούργιας τεχνολογίας που φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη αντοχή σε ακραία καιρικά φαινόμενα