Εκπαιδευτικό Οικοτροφείο Συρράκου

Η οικία Δ. Πουλίση, με τρεις ορόφους, πολλούς βοηθητικούς χώρους, υπόγεια και δωμάτια αγοράστηκε το 1921 για να μετατραπεί σε οικοτροφείο το 1922. Το 1941, στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το οικοτροφείο έκλεισε. Επαναλειτούργησε το 1952, έως το 1977, που έκλεισε οριστικά. Το οικοτροφείο ιδρύθηκε για να απαντήσει στο πρόβλημα της ελλιπούς εκπαίδευσης των παιδιών των νομαδικών οικογενειών. Υπήρχε υπηρετικό προσωπικό, αρτοποιός, μάγειρας, άμισθη διοικητική πενταμελής επιτροπή. Έσοδα, σύμφωνα με το άρθρο 2 του καταστατικού, θα είχε από το κοινοτικό λιβάδι «Κουμαρό», από τροφεία των μαθητών, δωρεές, εράνους, πρόστιμα στο υπηρετικό προσωπικό και από τον κοινοτικό προϋπολογισμό.[1] Το 1926 αναζητήθηκε παράρτημα  για άλλα 15-17 παιδιά και επιλέχθηκε η οικία της Κ. Μακρυγιάννη, αντί ενοικίου και με πρόσθετη επιβάρυνση για το φαγητό των οικοτρόφων. Το 1980, το τριώροφο οικοτροφείο μετατράπηκε σε ξενώνα.[2] Το 1929 καταργήθηκαν το σχολαρχείο και τα ημιγυμνάσια, καθιερώθηκε το εξατάξιο Γυμνάσιο και αναδιοργανώθηκε η εκπαιδευτική του δομή. Το 2016, το κέλυφος του κτιρίου χαρακτηρίζεται μνημείο: Απόφαση ΥΠΠΟΑ/ΓΔΑΜΤΕ/ΔΠΑΝΣΜ/175824/14320/2273/2016: Χαρακτηρισμός ως μνημείου του κελύφους του κτιρίου Οικοτροφείο στο Συρράκο, Δήμου Βόρειων Τζουμέρκων, Περιφερειακής Ενότητας Ιωαννίνων, Περιφέρειας Ηπείρου, φερόμενης ιδιοκτησίας Δήμου Βορείων Τζουμέρκων, (ΦΕΚ 134/ΑΑΠ/2016), 15-07-2016.[3]