Επί του Συνόλου

Η παραδοσιακή αρχιτεκτονική είναι απότοκη του ίδιου του περιβάλλοντος που την πλαισιώνει.

Οι εκάστοτε γεωκλιματικές συνθήκες είναι που διαμορφώνουν , μαζί με τα προσφερόμενα τεχνολογικά μέσα ανά εποχή, αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Οι αφιλτράριστες, πρωτόλειες ανάγκες για προστασία και πρόσβαση στα βασικότερα αγαθά, νερό και τροφή, και όχι τα ευγενή κίνητρα κάποιας ιδεολογικής αντίληψης των πραγμάτων, έδωσαν χαρακτήρα και μορφή τέτοια που κάνει να μοιάζουν τα ανθρώπινα τεχνουργήματα σαν φυσική συνέχεια του τοπίου.

Πρόκειται για μια αμφίδρομη σχέση. Όπως σμιλεύει ο άνθρωπος τον τόπο, όπως μερεύει τα βουνά, έτσι και ο τόπος σμιλεύει τον άνθρωπο και τον κάνει αυτό που είναι. Οι κοινότητες συγκροτούνται με τους κανόνες επιβίωσης που τους επιτάσσει ο χώρος στον οποίο εγκαθίστανται. Η κουλτούρα είναι η εξέλιξη αυτών των κανόνων.

Παρατηρώντας κανείς την κάτοψη μιας παραδοσιακής οικίας, επί της ουσίας παρατηρεί το γράφημα της κοινωνικής δομής και διαστρωμάτωσης της εκάστοτε κοινωνίας, τον διαχωρισμό των φύλων, των ηλικιών, των αξιωμάτων. Ένα αποτύπωμα του παρελθόντος με το οποίο λίγο πια σχετιζόμαστε αλλά από το οποίο προερχόμαστε.