Εσωτερικές Τοιχοποιίες

 Στα Πέρα Μέλανα, μετά από επιτόπου έρευνα σε μισογκρεμισμένα σπίτια, βρέθηκαν εσωτερικοί μη φέροντες τοίχοι, κατασκευασμένοι με την τεχνική του τσατμά αλλά και του μπαγδατί. Πρόκειται για ελαφρές κατασκευές, μικρού πάχους και παρουσιάζουν διαφοροποιήσεις ανάλογα την περιοχή και τα διαθέσιμα υλικά. Οι δύο αυτές τεχνικές είναι παρόμοιες, ωστόσο έχουν σημαντικές διαφορές.

Ο σκελετός της εσωτερικής τοιχοποιίας πάνω στην οποία εφαρμόζονται και οι δύο παραπάνω τεχνικές είναι ένας ξύλινος φορέας, αποτελούμενος από κάθετα στοιχεία πάχους περίπου 10 εκ. (ορθοστάτες) τα οποία απέχουν μεταξύ τους περίπου 40-50 εκ.

Τσατμάς

Τσατμάς (από την τούρκικη λέξη catma) είναι η κατασκευή όπου τα κενά του ξύλινου σκελετού ενώνονται με μικρότερες ξύλινες διατομές (1x6 εκ.) και δημιουργούν κάτι σαν φατνώματα τα οποία γεμίζονται με λιθαράκια, πλίθρες, πλεγμένα κλαδιά ή κεραμίδια. Στην συνέχεια, πάνω σε αυτή την επιφάνεια πιέζεται κάποιο συνδετικό υλικό (π.χ. πυλός) για να ακολουθήσει το τσιμεντοκονίαμα και τέλος η μπογιά (εναλλακτικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σοβάς). Η κατασκευή αυτή, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για τη δημιουργία λεπτών τοιχίων σε δομές μέσα στο σπίτι (ντουλάπια κλπ). 

Μπαγδατί

Το μπαγδατί κατασκευάζεται με καλάμια που πλέκονται οριζόντια πάνω στα ξύλα του φέροντος οργανισμού. Μεταξύ τους μεσολαβεί ένα λεπτό διάκενο, ικανό για να κρατήσει το τσιμεντοκονίαμα ή το ασβεστοκονίαμα που τα επικαλύπτει.                                                          

Στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική ο τσατμάς και το μπαγδατί είναι συνήθως οι μη φέροντες διαχωριστικοί τοίχοι του ισογείου και σχεδόν πάντα οι διαχωριστικοί τοίχοι του ορόφου. Με τον τρόπο αυτό, τα φορτία στον όροφο  μειώνονται σημαντικά.