ΟΙΚΙΑ ΦΕΡΕΝΤΙΝΟΥ
Πρόκειται για διώροφη κατοικία είτε του 1776, είτε του 178, σύμφωνα με επιγραφές που έχουν βρεθεί. Στο ισόγειο υπάρχει χώρος παρασκευής φαγητού, καθημερινό και κάποιοι αποθηκευτικοί χώροι. Πιο συγκεκριμένα, υπάρχει χώρος αποθήκευσης τροφίμων, ζωοτροφών και ξυλέιας, καθώς και ειδικό κελάρι το οποίο διατηρεί σταθερή θερμοκρασία 18 βαθμών. Στον όροφο υπάρχει χαγιάτι και υπνοδωμάτια. Το κτήριο βρίσκεται σε διαδικασία αναστήλωσης από τον ιδιοκτήτη του, καθώς είχε περιέλθει σε πολύ κακή κατάσταση. Ευτύχημα αποτελεί το γεγονός ότι διασώζονται πολλά σκέυη καθημερινής χρήσης (τριπολίτσα), έπιπλα (παραδοσιακή κρεβάτα, ντουλάπα, κασέλα) αλλά και είδη λαϊκής τέχνης (υφαντά από αργαλιό), καθώς επίσης και φωτογραφίες των μελών της οικογενείας, αρκετές ώστε να δημιουργήσουν ένα πλήρες οικογενειακό δέντρο.
Το κτήριο έχει υποστεί αρκετές αλλαγές καθώς χωρίστηκε για να εξυπηρετήσει τα αδέλφια της οικογένειας Φερεντίνου, παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να λειτουργεί με τον παραδοσιακό τρόπο, αξιοποιώντας τις υποδομές τις αρχικής μορφής.
ΟΙΚΙΑ ΡΑΔΟΥ
"Γέννησε το Τσεπέλοβο τον Ράδο Κωνσταντίνο
τον ένθερμο πατριωτών των Φιλικών εκείνων.
Αυτός πρώτος συνέλαβε ιδέαν εταιρείας της Φιλικής,
για διώξιμο της μισητής Τουρκίας,
κι εις τον Τσακάλωφ και Σκουφά και Ξανθό το Μανώλη
τους είπε την ιδέαν τον με την καρδιά, του όλη..."
Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά αρχοντικά του οικισμού, 100 μέτρα επάνω από την πλατεία – στο οποίο σήμερα διαμένει η οικογένεια Βούρβου. Ήταν η οικεία του εμπνευστή της Φιλικής Εταιρείας Κωνσταντίνου Ράδου, η οποία παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον για διάφορους λόγους κατασκευής, γενικής κάτοψης, σχέσεις με τον ιδιωτικό υπαίθριο χώρο αλλά και ιδιαίτερης ιστορίας. Σε αυτό υπάρχουν εξαιρετικές τοιχογραφίες τις οποίες ανέλαβε να συντηρήσει η 6η Εφορία Νεοτέρων Μνημείων, με χαρακτηριστικότερη αυτή που αναπαριστά τον γάμο του Ναπολέοντα.
Είναι γνωστό πως το κτήριο ανακαινίστηκε το 1730, ενώ επίσης υπάρχει εντοιχισμένη λίθινη επιγραφή στον τοίχο της πρόσοψης: «1781 ΜΑΪΟΥ 20 ΑΝΕΚΑΙΝΙΣΘΗΣΑΝ ΠΑΡΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΡΩΤΟΜΑΪΣΤΟΡΟΣ».
Η αυλόθυρα του συγκροτήματος, η οποία τοποθετείται σχετικά λοξά σε σχέση τον κατηφορικό δρόμο, ορίζει την είσοδο σε μία πλακόστρωτη αυλή με τον χαρακτηριστικό κίονα, η οποία σε αυτή την περίπτωση δείχνει να μην χρησιμοποιείται ιδιαίτερα καθώς μία αυστηρή είσοδος στο κτήριο οδηγεί σε ένα ημιυπαίθριο χώρο ο οποίος καταλήγει σε μία πιο εσωστρεφή, ιδιωτική αυλή. Το αυστηρό και οχυροματικό ύφος του κτηρίου όπως παρατηρείται από τον δρόμο δεν επιτρέπει να γίνει αντιληπτή η ογκοπλασία του κτηρίου αλλά και η εσωτερική αυλή.
Στο ισόγειο γνωρίζουμε ότι υπήρχε χώρος για τα ζώα και βοηθητικοί χώροι, ενώ στον όροφο διακρίνεται η κρεβάτα, το μαντζάτο, ο οντάς με τον θρόνο του ιδιοκτήτη και την γνωστή τοιχογραφία, ενώ από εκεί υπάρχουν και οι σκάλες προς τον γυναικονύτη. Οι χώροι της κρεβάτας και του ενός οντά δέχονται ξύλινη κατασκευή πρόσοψης που προσδίδει στο κτήριο ένα ακόμη κριτήριο για να θεωρηθεί πολύ ενδιαφέρον.
Πηγή αποτυπώσεων: ArchitecturalFiles.com