Το τοπίο

      Ο οικισμός του Κοχύλου αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα κυκλαδίτικου οικισμού ως προς τη σχέση του με το τοπίο και το φυσικό περιβάλλον.
     

Χτισμένο σε μια άγονη επικλινή πλαγιά, το χωριό αναγκάστηκε να χτίσει ξερολιθιές και να φτιάξει αναβαθμούς ώστε να μετατρέψει την πλαγιά σε καλλιεργήσιμη έκταση. Δεν πρόκειται για μια αισθητική παρέμβαση στο φυσικό τοπίο, αλλά για μια υπεράνθρωπη προσπάθεια, αν λάβουμε υπόψη μας τα τεχνολογικά μέσα της εποχής,  του ανθρώπου της υπαίθρου να εκμεταλλευτεί όσο περισσότερο μπορούσε τη φύση ώστε να αξιοποιήσει στον ύστατο βαθμό τους καρπούς που μπορεί αυτή να προσφέρει και τελικά να επιβιώσει. Δεν μπορεί κανείς, λοιπόν, παρά να σταθεί με δέος απέναντι σ ’αυτή την πλαγιά που περιτριγυρίζει το χωριό και μοιάζει σαν κάποιος να τη χτένισε με ένα απλό πέρασμα των δακτύλων του.
     

Ένα ακόμη εμπόδιο που έπρεπε να ξεπεραστεί, εκτός από την κλίση του εδάφους, ήταν οι καιρικές συνθήκες. Το άνυδρο και εξαιρετικά θερμό καλοκαίρι και οι ισχυροί άνεμοι καθόλη τη διάρκεια του χρόνου, σε συνδυασμό με το υψηλό υψόμετρο ανάγκασαν τους ανθρώπους αρχικά να προσαρμόσουν τον τρόπο ζωής τους και σε δεύτερη φάση να αναπτύξουν ιδιαίτερες τεχνικές καταπολέμησης των προβλημάτων που προκύπτανε από τον καιρό. Οι τεχνικές αυτές μεταβιβάστηκαν σαν συλλογική μνήμη από γενιά σε γενιά, αποτυπώθηκαν στο χτισμένο χώρο και παρήγαγαν πρωτότυπες αρχιτεκτονικές πρακτικές που επιβιώνουν μέχρι και σήμερα. Συγκεκριμένα, θα αναφερθούμε σε αυτές αργότερα μέσω παραδειγμάτων.