Πόρτες

Η κατασκευή των θυρών, στα χωριά του Πηλίου, είχαν ως πρώτο στόχο την προστασία από την παραβίαση. Όσο η ασφάλεια αποκαθίσταται οι εξωτερικές πόρτες εξελίσσονται τόσο στο μέγεθος, όσο και στην αισθητική. Κατά τον 18^ο  αι. οι πόρτες είναι τοποθετημένες 4-5 σκαλοπάτια πάνω από το έδαφος και δεν ξεπερνούν το 1.70μ. σε ύψος. Κατασκευάζονται, κυρίως μονόφυλλες, από σανίδες δρυός, καστανιάς ή πλατάνου, πάχους 4-6εκ. καρφωμένες πάνω σε τρεις συνήθως τραβέρσες με πλατυκέφαλα γυφτόκαρφα. Πρόκειται για ιδιαίτερα ισχυρές κατασκευές.  Με το τράβηγμα πατούρας αποφεύγονται οι χαραμάδες ανάμεσα στις σανίδες. Στην κατακόρυφη έννοια, οι πόρτες συγκροτούνται από ιδανικά 2-3 σανίδες, αλλά απαντώνται και περιπτώσεις μονοκόμματων θυρών, με μειονέκτημα την πιθανή στρέβλωση (πετσικάρισμα), κάτι όμως που δεν ενδιέφερε τους τεχνίτες.

Η χρήση των πλατυκέφαλων γυφτοκαρφιών αποσκοπεί κι αυτή στην ασφάλεια, διότι δυσκολεύει την αποσυναρμολόγηση του φύλλου από την εξωτερική πλευρά, ειδικά όταν αυτά καλύπτονται με σιδερένια λάμα. Πληρέστερη προστασία κατά τον 19^ο αι., π.χ. από χτυπήματα τσεκουριών και από φωτιά, αλλά και από σήψη, παρέχεται με την ολική επικάλυψη της πόρτας με σιδερένια λαμαρίνα.

Η πιο σίγουρη ασφάλιση για τους ενοίκους, όταν βρίσκονται στο σπίτι, είναι η αρμπάρα. Πρόκειται για μία δρύινη δοκό που σύρεται και φωλιάζει μέσα σε ειδικά διαμορφωμένη υποδοχή μέσα στον τοίχο, ώστε να ελευθερώσει το άνοιγμα. Η υποδοχή είναι ουσιαστικά ένα μακρόστενο ξύλινο κιβώτιο από σκληρά ξύλα που συχνά τοποθετείται κατά την ανέγερση των λιθοδομών, εμπεριέχοντας την αρμπάρα.

Οι τυπολογίες από τις πόρτες :
α.πόρτες με ξύλινο υπέρθυρο
β.πόρτες με λίθινο υπέρθυρο (λαξευτό ή μη)
γ.πόρτεσ με φεγγίτη