Φέρουσα τοιχοποιία

Η τοιχοποιία στον οικισμό είναι σχεδόν πάντα λιθοδομή. Οι εξωτερικοί τοίχοι των κτισμάτων είναι φέροντες λίθινοι τοίχοι πάχους περίπου 60 εκατοστών. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι αργολιθοδομή και οι γωνιόλιθοι είναι καλά λαξευμένοι, ώστε να ενισχύονται τα ευπαθή σημεία της κατασκευής (γωνίες).
Σε πολλά κτίσματα εντοπίζονται ξυλοδεσιές ως περιμετρικά διαζώματα και τοποθετούνται σε διάφορες στάθμες στο ύψος του τοίχου, όμως είναι εμφανή μόνο στον εσωτερικό χώρο των κτισμάτων. Τα ξύλα που χρησιμοποιούνται ως ξυλοδεσιές ενώνονται στις γωνίες του τοίχου με μισοχαρακτή σύνδεση, για την εξασφάλιση της συνέχειας της ξυλοδεσιάς τα διαφορετικά ξύλα  κόβονται υπό γωνία και στο σημείο σύνδεσης μπαίνει ένα μεταλλικό καρφί που διατρυπά και τα δύο («γυφτόκαρφο»).
Ανάμεσα στις πέτρες της λιθοδομής υπάρχει συνδετικό κονίαμα (λάσπη) εκτός αν είναι ξερολίθια σε εξωτερικές κατασκευές (μάντρες). Συνήθως εσωτερικά η λιθοδομή δεν ήταν καθόλου εμφανής και ο τοίχος επιχριόταν. Αντίθετα, εξωτερικά η λιθοδομή είναι σχετικά εμφανής. Το αρμολόγημα υπερχειλίζει και καλύπτει μεγάλο μέρος της πέτρας γεμίζοντας τα κενά και εμποδίζοντας το νερό να εισέλθει στο εσωτερικό του τοίχου. Στις αρχές του 20ου αιώνα συνηθίζεται στους αρμούς αυτούς να διαμορφώνεται μία λεπτή γραμμική ανάγλυφη γραμμή, η οποία περιγράφει όλους τους λίθους της εξωτερικής παρειάς του τοίχου. Επίσης τα κτήρια ασβεστώνονταν στις εξωτερικές τους επιφάνειες, για την καλύτερη προστασία της κατασκευής και την εξασφάλιση της υγιεινής του χώρου. Στις σύγχρονες αποκαταστάσεις των κτηρίων το κονίαμα τοποθετείται βαθιά στους αρμούς μεταξύ των λίθων, διαμορφώνοντας ένα ιδιαίτερα ανάγλυφο αρμολόγημα.