Στέγες

Οι χαρακτηριστικές τυπολογίες των κτισμάτων στον οικισμό είναι ορθοκανονικές και πολλές φορές είναι απλά ορθογωνικές, γεγονός που διευκολύνει την ανέγερση στέγης και επιβάλλει μία χαρακτηριστική μορφή. Οι στέγες είναι πολλές φορές τετράριχτες, όμως εντοπίζονται συχνά και τρίριχτες, οι οποίες σχηματίζουν αέτωμα σε έναν από τους τοίχους έδρασης. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο τοίχος αυτός μπορεί να παραλάβει τα τζάκι και αντίστοιχα την καμινάδα του.
Ο σκελετός της στέγης διαμορφώνεται με την τοποθέτηση ζευκτών στη σειρά. Οι αμείβοντες πατούν πάνω στον ελκυστήρα και ενώνονται μεταξύ τους στην άνω απόληξη με τον ορθοστάτη, ο οποίος πιάνεται ελεύθερα στον ελκυστήρα. Πολλές φορές υπάρχει αντηρίδα που στηρίζει τον αμείβοντα. Στην κορυφή, τα ζευκτά ενώνονται μεταξύ τους με την κορυφομηκίδα, ενώ το κεκλιμένο διαγώνιο δοκάρι που γυρνάει η κλίση προς την μικρή πλευρά της στέγης είναι ο μαχιάς. Πάνω στους αμείβοντες τρέχουν κάθετα ξύλα που χωρίς άλλο πέτσωμα κρατούν τις σχιστόπλακες.
Σε μικρότερα ανοίγματα η στέγη ακολουθεί απλούστερη μορφή. Ο ορθοστάτης μπορεί να εκλείπει και το ζευκτό να αποτελείται από τρία ξύλινα στοιχεία μόνο. Η σύνδεση των δύο αμειβόντων είναι είτε μισοχαρακτή είτε με (εντορμία).
Ο σκελετός της στέγης συνήθως κρύβεται με την διαμόρφωση ψευδοροφής, η οποία γίνεται με σανίδωμα ή μπαγδατί. Η πρακτική αυτή έχει το πλεονέκτημα ότι δημιουργείται ένας νέος χώρος ο οποίος μπορεί να χρησιμεύσει ως αποθήκη.
Πάνω από το πέτσωμα της στέγης τοποθετούνται σχιστόπλακες ή βυζαντινά κεραμίδια ή στις ποιο σύγχρονες κατασκευές και επεμβάσεις ρωμαϊκά ή γαλλικά κεραμίδια. Οι στέγες με σχιστόπλακες και βυζαντινά κεραμίδια έχουν αισθητά πιο μεγάλη κλίση για να αντέξουν το βάρος της επικάλυψης. Στις πιο πρόχειρες κατασκευές τοποθετείται λαμαρίνα ως επικάλυψη.