Η δόμηση και η ανάπτυξη ενός οικισμού εξαρτάται και από την δομή της κοινωνίας και οι σχέσεις μεταξύ των κατοίκων και οι ανάγκες τους είναι αυτές που διαμορφώνουν την αρχιτεκτονική του τόπου. Ενδιαφέροντα στοιχεία αυτής της παρατήρησης είναι οι αυλές που συναντάμε σε όλα τα σπίτια και υποδεικνύουν έναν τρόπο ζωής, πολύ μακριά από τον σημερινό. Πέρα της ενασχόλησης με τη φύση και της καθημερινής βιωματικής σχέσης των κατοίκων μ’ αυτή οι αυλές ήταν χώροι που συγκέντρωναν τους ανθρώπους, κατά τους καλοκαιρινούς μήνες και τους επέτρεπαν να επικοινωνούν και να αναπτύσουν όλες τις κοινωνικές τους δεξιότητες. Αναφερόμαστε λοιπόν για μια ζωή στην οποία το ιδιωτικό με το δημόσιο είχαν λιγότερο ορισμένα όρια και ο μεταβατικός χώρος αυτής της σύνδεσης ήταν η αυλή. Ακόμα και στις μέρες μας κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, θα συναντήσουμε αυτή την ανάγκη του ανθρώπου να αναβιώνει και τις αυλές γεμίζουν ζωή, έτσι φαίνεται ότι αυτό το στοιχείο είναι κάτι που φαίνεται να διέπει τη ζωή του κατοίκου του τόπου αυτού και έτσι αναφερόμαστε σε μια διαχρονικότητα του αρχιτεκτονικού αυτού λεξιλογίου.
Εξίσου σημαντικό στοιχείο της κοινωνικής ζωής των κατοίκων είναι και οι εξώστες που συναντώνται σε όλα τα κτίρια ανεξαιρέτως υποδεικνύουν έναν άλλο τρόπο επικοινωνίας και σχέσης με τους ανθρώπους του απέναντι δρόμου και ακόμα εντοπίζεται και μια «επικοινωνιακή» σχέση με το ίδιο το τοπίο κι τη θέα.