Στο σύνολο του οικισμού φαίνεται να μην υπάρχει ένα προκαθορισμένο σύστημα διάρθωσης των δρόμων , αλλά ότι η δημιουργία τους προέκυψε από την ανάγκη των ίδιων των κατοίκων να μεταφερθούν από το ένα μέρος στο άλλο. Η δαιδαλώδης διαμόρφωση των δρόμων και η σχεδόν παντελής έλλειψη οπτικών φυγών σε αυτούς μαρτυρούν πως δεν προορίζονταν για τον επισκέπτη του οικισμού που δεν τον γνωρίζει καλά, αλλά για τον μόνιμο κάτοικο που ξέρει πως να φτάσει στον προορισμό του και για αυτό φτιάχνει μικρά δρομάκια που θα τον πάνε γρηγορότερα εκεί. Η σκαλωτή διάταξη των κτισμάτων δίνει την αίσθηση ομαλότερων μεταβάσεων και τα κάνει να μοιάζουν σαν να βρίσκονταν πάντα εκεί αφού προσμαρμόζονται στο προυπάρχον ανάγλυφο. Έτσι, περπατώντας στους δρόμους της Ρεντίνας δεν νιώθεις πως το κτισμένο προσπαθεί να επιβληθεί στον άνθρωπο και τον τόπο αλλά πως τον βοηθά να τον βιώσει καλύτερα.