Αρχικά από την καταγραφή που κάναμε, παρατηρήσαμε ότι οι περισσότερες κατοικίες διαθέτουν ιδιωτική αυλή σαφώς οριοθετημένη, όπου τα όρια διαμορφώνονται από κάποιο μαντρότοιχο ή κάποιο ελαφρύτερο υλικό (πχ πλέγμα). Τα κτίρια τα οποία στέκονται μόνα τους στο χώρο χωρίς κάποια μετάβαση από τον ιδιωτικό στο δημόσιο χώρο είναι ελάχιστα.
Οι περισσότερες αυλές αναπτύσσονται μπροστά ή παράπλευρα των κτιρίων (συνήθως στην πλευρά της εισόδου) ανάλογα με τον ελεύθερο χώρο που διαμορφώνεται από τις πεζούλες των υψομετρικών διαφορών. Το σχήμα τους δεν είναι συγκεκριμένο και ορίζεται από τη δυνατότητα κάθε οικοπέδου για κανονικότητα ή όχι. Ένα κοινό των περισσότερων αυλών θα λέγαμε ότι είναι η βύθιση τους σε σχέση με το επίπεδο του δρόμου λόγω της κλίσης του εδάφους, διαμορφώνοντας στην ουσία μία "πλάτη" σε μία από τις δύο πλευρές. Τέλος, στις περισσότερες περιπτώσεις που τα κτίρια είναι σε μεγάλα πλατώματα, η αυλή μπορεί να αναπτύσσεται και περιμετρικά γύρω από το κτίριο.