Στέγες

Στον οικισμό, οι στέγες  χαράσσονται με τη η μέθοδο των διχοτόμων και διακρίνονται σε:

·         Μονόριχτες

·         Δίρριχτες

·         Τρίριχτες

·         Τετράριχτες

·         Πολύριχτες

Ο φέρων οργανισμός τους κατασκευάζεται με τακτική επανάληψη ενός  γεωμετρικού φορέα, που γεφυρώνει το μικρότερο άνοιγμα μεταξύ των τοίχων της οικοδομής (¹⁾. Το δομικό σύστημα των στεγών διαμορφώνεται είτε από αντιστηριζόμενους αμοίβοντες (10x15εκ.) είτε από αμοίβοντες και ελκυστήρα (7x12εκ.) είτε από αμοίβοντες, ελκυστήρα και ορθοστάτη (10x12εκ) είτε από ζευκτά.  Για την κατασκευή της στέγης συνήθως χρησιμοποιείται ένας από τους παραπάνω τύπους, ενώ σπανιότερα παρατηρείται ο συνδυασμός δυο τύπων ή η εναλλαγή ζευκτού με δοκάρι. Ο φορέας εδράζεται ή εισέρχεται στην τοιχοποιία, και σε ορισμένες περιπτώσεις καρφώνεται σε  περιμετρικό στρωτήρα διατομής 8x8εκ.

Στους αμοίβοντες καρφώνονται τεγίδες (4x4 εκ.) οι οποίες δέχονται την επίστρωση της στέγης: πέτσωμα από σανίδες πάχους 2-3εκ. ή λαμαρίνα, που επικαλύπτεται από κεραμίδια. Συχνά, στις απολήξεις των αμοιβόντων του φέροντος οργανισμού καρφώνονται καδρόνια διατομής 7x7εκ., με αποτέλεσμα το περίγραμμα της στέγης να εξέχει κατά 20-50εκ. από την τοιχοποιία. Η προεξοχή αυτή έχει μικρότερη κλίση σε σχέση με την υπόλοιπη στέγη, ώστε το νερό και το χιόνι να οδηγούνται μακριά από τον τοίχο.

1. Τουλιάτος, Π. Συμπεριφορά στη σεισμική καταπόνηση των ιστορικών παραδοσιακών κατασκευών. Ιστορικές αντισεισμικές κατασκευές στην Ελλάδα. Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, 2004, σ. 57.