Κείμενο Εμπειρίας

    Ας  υποθέσουμε ότι πάνω στον άξονα του χρόνου συμβαίνουν παράλληλα 2 ιστορίες.
    
Στη μία ο πρωταγωνιστής ζει στο βουνό, είναι δέσμιος των βιοτικών του αναγκών, είναι φτωχός μα χρησιμοποιεί τα πάντα γύρω του. Όλα τα αντικείμενα, τα υλικά, οι ζωντανοί οργανισμοί, χλωρίδα και πανίδα έχουν ιδιότητες τις οποίες επιστρατεύει με σκοπό την επιβίωσή του. Είναι αναγκασμένος να ακολουθήσει τους κοινωνικούς κανόνες με τους οποίους γαλουχήθηκε. Λειτουργεί σαν σε αγέλη μαζί με άλλους όμοιούς του. Οικοδομεί και μ’ αυτόν τον τρόπο κάλει κι άλλους να οικοδομήσουν γύρω από την περιοχή του. Συναναστρέφεται μαζί τους γιατί έτσι θα πετύχει ευκολότερα τους ατομικούς του στόχους και θα συμβάλλει στους συλλογικούς. Γίνεται καλύτερος στο χτίσιμο, λύνει προβλήματα, σέβεται το περιβάλλον του γιατί τον κρατάει ζωντανό και η καθημερινή τριβή δεν τον αφήνει να το ξεχάσει αυτό. Ζει δύσκολα μα αναπτύσσει αρετές και δεξιότητες.

    Στην δεύτερη ιστορία ο πρωταγωνιστής έχει μάθει να ζει μόνος. Τα προβλήματά του μπορεί πάλι να είναι οικονομικά. Οι ανάγκες του πάλι θέλουν ικανοποίηση και η κοινωνία του έχει έναν κοιωνικό κώδικα, ίσως διαφορετικό από του πρώτου πρωταγωνιστή που πρέπει να ακολουθείται. Παρ’ όλα αυτά δεν νιώθει σημαντικό δεσμό με το περιβάλλον του. Τα προσφερόμενα υλικά γύρω του δεν αποτελούν πηγή πλούτου γι’ αυτόν και σπάνια θα χρειαστεί να κατασκευάσει κάτι με τα δύο του χέρια. Το περίεργο είναι πώς αν τύχει να βρεθεί σε ένα περιβάλλον σαν αυτό της πρώτης ιστορίας νιώθει άνετα. Αυτά που βλέπει του φαίνονται όμορφα και νιώθει περήφανος να διαλαλεί πώς τέτοια κατασκευάσματα έφτιαχναν και οι πρόγονοί του, άνθρωποι απλοί, της υπαίθρου.
    
Κάπου εδώ ερχόμαστε εμείς να παίξουμε τον ρόλο ενός πρωταγωνιστή της δεύτερης ιστορίας στο περιβάλλον της πρώτης. Αυτό που θέλουμε είναι να πρατηρήσουμε την χαμένη ευστροφία, τις ξεχασμένες τέχνες, την υφή των υλικών, την λιτότητα των μορφών και την ειλικρίνειά τους. Να ενστερνιστούμε την νοοτροπία της οικονομίας, να κατανοήσουμε τις κατασκευαστικές φόρμες και να κρατήσουμε ότι είναι λογικό και ξεχάστηκε.