Πληθυσμιακά Στοιχεία, Οικονομικές και Παραγωγικές Δραστηριότητες

Πληθυσμιακά στοιχεία

Κατά την διάρκεια των ετών 1971-1991 διαπιστώνεται στασιμότητα και μείωση του πληθυσμού. Μετά το 1991 υπάρχει ανάκαμψη του πληθυσμού της Ικαρίας. Σύμφωνα με την απογραφή του ΕΣΥΕ 2001 ο πληθυσμός στον οικισμό Χριστό ανέρχεται στους 361 κατοίκους.

Οικονομία

Από την αρχαιότητα ο οίνος έχει υπάρξει πηγή ευημερίας για τον νησί .Η παραγωγή του επέφερε στους ντόπιους πολλά κέρδη κυρίως την ελληνιστική περίοδο. Κατά την βυζαντινή περίοδο προμήθευε την αυτοκρατορία με πλοία αξιοποιώντας τις μεγάλες δασικές εκτάσεις της. Το 1050 έκλεισαν τα ναυπηγεία του Αιγαίου και μετατέθηκε η κατασκευή των πλοίων στην πρωτεύουσα , με αποτέλεσμα την παρακμή της Ικαρίας.

Από τον 16ο αιώνα η οικονομία βασίστηκε στην γεωργία και την κτηνοτροφία. Πρόκειται για ένα είδος οικιακής οικονομίας . Η κάθε οικογένεια δημιουργεί μια απομονωμένη ανεξάρτητη εγκατάσταση ,το λεγόμενο «σπιτοκάθισμα» (κατά τον ιστορικό Παμφίλη), όπου συμπεριλάμβανε την κατοικία αλλά και την εκχερσωμένη έκταση για την απαραίτητη παραγωγή και επιβίωση. Βασικά προιόντα : κρέας , σιτηρά( τα άλεθαν στον χειρόμυλο) , μέλι , λαχανικά , σταφύλι , κερί από μελίσσια

Γενικά η οικιακή αγροτική οικονομία είναι το χαρακτηριστικό της ικαριώτικης κοινωνίας . Όλο σχεδόν το κτήμα που περιβάλλει το σπίτι (περιβόλι) είναι κατά κανόνα διαμορφωμένο σε αναβαθμούς (πεζούλια- πεζούλες) που συγκρατούνται με ξερολιθιές, πάνω στις οποίες είναι διαμορφωμένες σκάλες με την κατάλληλη διάταξη πλακών , απ' όπου γίνεται η επικοινωνία μεταξύ των πεζουλιών. Γύρω από το κεντρικό σπίτι , δηλαδή το οίκημα που στεγάζει την οικογένεια με την αυλή του και το κελάρι , υπάρχει ένα σύμπλεγμα βοηθητικών κατασκευών: οι γηστέρνες, ο στάβλος (αχερνας) ,το κοτέτσι ( ορνιθνας, κοταριό) , το χοιροστάσιο (αλιώρι ) ,το πατητήρι (ληνός πέταλο) , η αποθήκη του κρασιού (πιθοστάσι) , το αλώνι, το αποχωρητήριο. Κάθε βοηθητική κατασκευή ανταποκρίνεται σε κάποια βασική λειτουργική ανάγκη της οικογένειας από την οποία καθορίζεται η θέση της στον περίγυρο.

Στις αρχές του 19ου αιώνα πραγματοποιήθηκε στο νησί μια μεγάλη αγροτική επανάσταση. Οι Ικαριώτες ξεχέρσωσαν ένα μεγάλο τμήμα του βουνού στην περιοχή της Βαιώνης  ,κοντά στο Χρυσόστομο και το μετέτρεψαν σε ελαιώνα . Επίσης ,εκμεταλλευόμενοι τα δάση του τόπου έφτιαχναν και εξήγαγαν ξυλοκάρβουνο. Έτσι οι Ικαριώτες από τροφοσυλλέκτες ,κτηνοτρόφοι και μικροκαλλιεργητές έγιναν γεωργοί. Στο βόρειο μέρος της Ικαρίας επεκτάθηκαν οι αμπελώνες και το εμπόριο της ικαριώτικης σταφίδας. Ακόμη παρατηρείται ανάπτυξη της ναυτιλίας ιδιαίτερα από Κατωσποδιανούς.

Μετά την απελευθέρωση της Ικαρίας και την προσάρτηση της στο ελληνικό κράτος , ο λιτός τρόπος ζωής και η αυτάρκεια του κάθε νοικοκυριού συνεχίστηκε. Επίσης δημιουργήθηκε ένα μεγάλο κύμα μετανάστευσης που προπολεμικά τροφοδοτήθηκε με την καταστροφή των αμπελώνων από φυλοξήρα περί το 1910.

Ο τουρισμός της Ικαρίας και συγκεκριμένα του Χριστού , αναπτύχθηκε πολύ πιο αργά σε σχέση με άλλα νησιά του Αιγαίου. Η μορφή του τουρισμού που διαμορφώνεται δεν είναι μαζική. Στην δεκαετία του ΄80 , ο «ιδιόμορφος» τρόπος ζωής τους προσέλκυσε πλήθος τουριστών ,επι τον πλέιστον Έλληνες αστούς.

Σε αντίθεση με το ρωμαϊκό ager publicus , η κοινή ιδιοκτησία στην Ικαρία παρουσιάζεται σαν λειτουργικό συμπλήρωμα της ατομικής ιδιοκτησίας σαν το κοινοτικό παρεπόμενο των ατομικών κλήρων . Πρόκειται λοιπόν για “πραγματικά κοινή ιδιοκτησία ατομικών ιδιοκτητών” . Η αγροτική κοινότητα αποτελεί συνένωση ατομικών ιδιοκτητών.» (Godelier , 1965 )