Κατηγορίες Επεμβάσεων

Κατηγοριοποίηση επεμβάσεων

Αρχικά, χωρίζουμε τις επεμβάσεις σε εκείνες που συμβαίνουν:

1. Στα προυπάρχοντα κτίρια
2. Στον ευρύτερο χώρο του οικισμού, όπως έιναι:

· Η συντήρηση της πλατείας

· Η προσθήκη και συντήρηση της στάση λεωφορείου στην πλατεία της Ιθώμης και λίγο πιο έξω από την Καππά

· Προσθήκη νέων κτιρίων, τα οποία αποτελούν μια σημαντική πλειοψηφία των κτιρίων που συγκροτούν τους οικισμούς μας. Από αυτά, τα περισσότερα είναι από οπλισμένο σκυρόδεμα και επιχρισμένα ενώ αρκετά μάλιστα φτάνουν τους 3 ορόφους. Δηλαδή κτισματα που δεν ακολουθούν το χαρακτήρα των προγενέστερων που βρικόνται γύρω τους. Μοναδικό παράδειγμα που προσπαθεί να ενταχθεί στο ευρύτερο χώρο είναι η βίλα της Ιθώμης που χρησιμοποιεί πέτρα. Ωστόσο αυτή η προσπάθει εναρμόνισης αποτυγχάνει κυρίως  λόγω της κλίμακας του κτιρίου.

Ταυτόχρονα, όπως είναι λογικό μπορούμε ακόμη να κατηγοριοποιήσουμε τις επεμβάσεις των κτιρίων, ανάλογα με το σημείο στο οποίο συμβαίνουν σε:

1. Εξωτερικές ή κελύφους
2. Εσωτερικές

Συνάμα, κάθε επέμβαση κρύβει πίσω της διαφορετικούς λόγους για τους οποίους πραγματοποιήθηκε. Επομένως αν τις διακρίνουμε με κριτήριο τις ανάγκες που καλύπτουν προκύπτουν:

1. Επεμβάσεις που επιδιορθώνουν ένα κατεστραμένο τμήμα του κτίσματος.
2. Επεμβάσεις που αντικαθιστούν κάποιο στοιχείο (π.χ. νέα κουφώματα, κάγκελα κ.α.)
3. Επεμβάσεις που προσθέτουν ένα μορφολογικό στοιχείο (π.χ. προσθήκη εξώστη, επέκταση χώρου)
4. Επεμβάσεις με στόχο αισθητικό ή συντήρησης (επικάλυψη με ασβέστη ή επίχριμα)
5. Επεμβάσεις που αλλάζουν θέση σε ένα στοιχείο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στον οικισμό μας είναι η κατάργηση της εσωτερικής σκάλας και η μετακίνηση της εξωτερικά με αποτέλεσμα τη μετατροπή ενός διώροφου χώρου σε δύο επιμέρους και αυτόνομους.

Αναφορικά με τα υλικά, δεν αξιοπιούνται τόσο τα παλαιότερα και αρχικά, δηλαδή η πέτρα, η πλίνθος και ασβεστοκονιάματα. Μόνο η πέτρα χρησιμοποιείται σε κάποιο ελάχιστο βαθμό όπως και στα νεώτερα κτίρια με στόχο την εναρμόνιση τους με τον τοπικό χαρακτήρα. Ωστόσο η πλινθιά και τα ασβεστοκονιάματα φαίνεται να μην βρίσκονται ανάμεσα στα υποψήφια υλικά των επεμβάσεων. Άρα δεν διατηρείται ο τοπικός τρόπος δόμησης και τα υλικά. Αντιθέτως έγινε εκτεταμένη χρήση του νεοφερμένου τότε οπλισμένου σκυροδέματος, το οποίο συνδυάστηκε και με άλλες επιρροές από τον ευρύτερο ελληνικό χώρο όπως τη χρήση μεταλλικών λαμαρίνων στις στέγες.

Ενδεχομένως βέβαια σε αυτή την εκτεταμένη χρήση, συνέβαλε και η επιθυμια για οικονομικότερη και πιο γρήγορη κατασκευή.

Έπειτα το βασικότερο κριτήριο κατηγοριοποίησης είναι ο βαθμός αλλοίωσης του υπάρχοντος κτίσματος και του χαρακτήρα του. Έτσι έχουμε:

1. Επεμβάσεις που δεν αλλοιώνουν το χαρακτήρα του κτίσματος.
2. Επεμβάσεις που αλλοιώνουν κατά πολύ τον χαρακτήρα του κτίσματος.

Επεμβάσεις που δεν αλλοιώνουν το χαρακτήρα του κτίσματος

Είναι γεγονός πως δεν έχουν όλες οι πραγματοποιημένες επεμβάσεις την ίδια έκταση ούτε επιφέρουν τα ίδια αισθητικά αποτελέσματα. Κατά κύριο λόγο, εκείνες που θεωρούμε πως δεν επιφέρουν μεγάλη αλλοίωση στα κτίσματα είναι εκείνες που χαρακτηρίζουμε ως «σημειακές» δηλαδή αυτές που επιδιορθώνουν μικρής κλίμακας δομικά στοιχεία είτε εκείνες που αξιοποιούν τα παραδοσιακά και προγενέστερα υλικά. Σε αυτή τη κατηγορία κατατάσσονται και εκείνες οι επεμβάσεις που στόχο έχουν να επιδιορθώσουν στοιχεία και να συντηρήσουν το κτίσμα.

Επεμβάσεις που αλλοιώνουν κατά πολυ τον χαρακτήρα του κτίσματος

Αντιθέτα, επεμβάσεις που έχουν γίνει με «αντίθετα» υλικά, δηλαδή στην περίπτωση μας με σκυρόδεμα ή μεταλλικές λαμαρίνες και ταυτόχρονα έχουν μεγάλη έκταση, για παράδειγμα, προσθήκη ορόφου ή επέκταση του χώρου, ισχυριζόμαστε πως προσδίδουν έναν διαφορετικό χαρακτήρα μέσω της αντίθεσης τους με το αρχικό υλικό και κλίμακα.