Εξωτερικές τοιχοποιίες

Οι εξωτερικοί τοίχοι των κτηρίων αποτελούνται από αργολιθοδομή, κατά κύριο λόγο και λαξευτή λιθοδομή σε σημεία που απαιτείται καλή συναρμογή λόγω της αυξημένης απαιτούμενης αντοχής. Τα σημεία αυτά ήταν συνήθως περιμετρικά των παραθύρων αλλά και στις γωνίες του κτιρίου με την ιδιαίτερα προσεκτική λάξευση των ακρογωνιαίων λίθων. Το αρμολόγημα ήταν συνήθως αργιλικής προέλευσης, ή τσιμεντοκονίαμα μεταγενέστερα. Το πάχος του τοίχου συνήθως κυμαίνεται από 80-90εκ και σε κάποιες περιπτώσεις μειώνεται κατά 10-15εκ στον τελευταίο όροφο. κατά τη δόμηση δίνεται ιδιαίτερη σημασία στη διατήρηση των οριζόντιων αρμών, και στη διακοπή των κατακόρυφων. Σημαντικό για την αντοχή της κατασκευής είναι πως κάθε 1-1.5μ λιθοδομής εμφανίζονται ξυλοδεσιές. Αυτές αποτελούνται από δύο οδηγούς ή χατίλια (ίσως και τρία σε περίπτωση μεγάλου πάχους τοίχου) τα οποία διατρέχουν όλο το μήκος τόσο της εσωτερικής όσο και της εξωτερικής παρειάς. Τα οριζόντια αυτά στοιχεία ενώνονται μεταξύ τους με τις κλάπες, στοιχεία κάθετα στο πάχος του τοίχου. Η ένωση γίνεται τόσο με εγκοπές στα ξύλινα στοιχεία όσο και με ατσαλόπροκες ή γυφτόκαρφα. Η αποστάσεις μεταξύ των κλαπών δεν είναι καθορισμένες και η συχνότητα εμφάνισης τους αυξάνεται σε σημεία με αυξημένες ανάγκες αντοχής, όπως σε πεσσούς μεταξύ ανοιγμάτων. Στοιχεία που ενισχύουν την αντοχή των λιθοδομών είναι και οι ελκυστήρες, μεταλλικά στοιχεία, διαμήκη ως προς τον τοίχο, και η παρουσία τους είναι εμφανής στις γωνίες της λιθοδομής. Σε ορισμένες περιπτώσεις αρχοντικά σπίτια κτιζόντουσαν εξολοκλήρου με λαξευτή λιθοδομή κάτι που συνεπαγόταν και ιδιαίτερο κόστος κατασκευής λόγω της πολλαπλάσιας ανθρώπινης εργασίας που απαιτούνταν. Γενικότερα οι τοίχοι εξωτερικά μένουν ανεπίχριστοι, ενώ εσωτερικά είναι σοβατισμένοι, συνήθως ασβεστωμένοι.

Τα ανοίγματα είναι στενά λόγω του υλικού κατασκευής, με ξύλινο, ή σπανιότερα, πέτρινο υπέρθυρο,που συνοδεύονται και από ένα ανακουφιστικό τόξο το οποίο εκτείνεται σε όλο το πάχος του τοίχου, ενώ η ποδιά πατάει συνήθως, εφάπτεται με τα χατίλια και τις κλάπες των ξυλοδεσιών. Στις περισσότερες περιπτώσεις τα ανοίγματα των ισογείων είναι μικρά με κιγκλίδωμα, ενώ καθώς αυξάνεται το ύψος εμφανίζονται μεγαλύτερα και λιγότερο προστατευμένα. Η μορφολογία αυτή έχει οχυρωματικές καταβολές, καθώς στο παρελθόν υπήρχε η ανάγκη για προστασία από επιδρομές ληστών. Εκτός των οχυρωμένων ανοιγμάτων εμφανίζονται και πολεμίστρες.