Στέγες και ταβάνια

Οι στέγες κατά αποκλειστικότητα είναι ξύλινες κατασκευές με τις παλαιότερες να καλύπτονται από σχιστόλιθο και σε νεότερες κατασκευές να έχουν χρησιμοποιηθεί για λόγους κόστους και ευκολίας κατασκευής το κεραμίδι, είτε γκρι είτε στο φυσικό του χρώμα. Η πλειοψηφία των στεγών είναι τετράριχτες καθιστές. Στις καθιστές στέγες τα κεκλιμένα δοκάρια εδράζονται στους πλαϊνούς τοίχους και αν το άνοιγμα είναι μεγάλο και σε έναν κεντρικό τοίχο. Ο κεντρικός τοίχος είναι ψηλότερος και η έδραση του σημείου ένωσης των δύο κεκλιμένων δοκών γίνεται απευθείας επί αυτού. Στην βάση των κεκλιμένων δοκαριών υπάρχουν οριζόντια δοκάρια που βοηθούν μεταξύ άλλων στην καλύτερη συνοχή των τοίχων, αφού είναι ένα μέσω σύνδεσης των. Σε αυτά μεταφέρονται φορτία μέσω κατακόρυφων ξύλινων στοιχείων, των μπαμπάδων από τα κεκλιμένα δοκάρια βοηθώντας τα έτσι ώστε να μην καμπυλώνουν. Συνεπώς το βάρος μεταφέρεται στον φέροντα οργανισμό τόσο άμεσα στα σημεία έδρασης, όσο και έμμεσα μέσω των οριζοντίων δοκών. Λόγω της απλότητας της κατασκευής και απαιτήσεων σε στατικές αντοχές, σε σχέση με άλλες μεθόδους κατασκευής κεκλιμένων στεγών, οι διατομές που χρησιμοποιούνται δεν είναι μεγάλες και υπάρχει μικρότερη ανάγκη για εξειδίκευση και επαγγελματισμό του τεχνίτη. Στις κεκλιμένες δοκούς καρφωνόταν πέτσωμα από ξύλινες σανίδες πάνω στο οποίο με χρήση κονιάματος τοποθετούνταν οι σχιστόπλακες. Εξωτερικά η απόληξη της στέγης γινόταν με σχιστόπλακες οι οποίες ήταν ελαφρώς πιο οριζόντιες για να απομακρύνει το νερό από του κατακόρυφους τοίχους. Στο ψηλότερο σημείο του τοίχου το γείσο διαμορφώνεται από την ελαφριά προβολή προς τα έξω ειδικών λίθων που τοποθετούνταν ανά διαστήματα κάθετα στο πάχος της λιθοδομής. Πάνω σε αυτούς στηρίζονταν μία ή δυο σειρές από σχιστόλιθους σε προβολή από τον τοίχο.

Ταβάνια

Στα περισσότερα σπίτια δεν απαντώνται ταβάνια. Συχνά στις γρέντιες κάρφωναν τσιγκέλια και τα χρησιμοποιούσαν για να κρεμάνε ρούχα ή άλλα αντικείμενα. Πολλές φορές για λόγους μόνωσης, άνωθεν των γρεντιών, τοποθετούνταν λυγερές βέργες και ένα στρώμα λάσπης επί αυτών. Υπήρχαν ωστόσο και ορισμένοι χώροι οι οποίοι διέθεταν ταβάνια με καρφωμένες σανίδες πάνω στις γρεντιές. Οι αρμοί μεταξύ των σανίδων καλύπτονταν από πηχίσκους διαφόρων διατομών και διακοσμητικών μοτίβων. Το σημείο συνάντησης του ταβανιού και του τοίχου διαμορφώνεται με ένα ξύλινο λούκι το οποίο δένει αισθητικά τις δύο επιφάνειες. Στο κέντρο του ταβανιού πολλές φορές συναντάται ο “νούφαλος” ή “ταβλάς” που είναι είτε κυκλικός είτε αστεροειδής, φέροντας ποικίλα διακοσμητικά μοτίβα και ξύλινες διακοσμήσεις. Ως επί τω πλείστον τα ταβάνια παραμένουν εμφανές ξύλινα και σε ορισμένες περιπτώσεις βαμμένα με γαιώδη χρώματα.