Η Βυζίτσα

Η Βυζίτσα βρίσκεται σε ύψος 450μ. και με πληθυσμό 255 μονίμων κατοίκων ανήκει στο Νομό Μαγνησίας, στον Δήμο Νοτίου Πηλίου στην Δημοτική ενότητα των Μηλεών και στην κοινότητα Βυζίτσης.

Σύμφωνα με τον Νικόλαο Σακελλαρίου, ο πρώτος επικοισμός του χωριού έγινε το 1650 μ.Χ. Στα Βυζαντινά χρόνια, πιθανότατα τον 7ο μ.Χ αιώνα, πέρασε στον ελλαδικό χώρο (κυρίως στη Θεσσαλία, Στερεά Ελλάδα και Πελοπόννησο) από το βόρεια Βαλκάνια ένα σλαβικό φύλο, ενώ κατά τον 11ο αιώνα πέρασαν και οι Βλάχοι. Οι πληθυσμοί αυτοί αναμείχθηκαν με το ντόπιο ελληνικό στοιχείο και απώλεσαν σταδιακά τα πολιτισμικά τους στοιχεία, όπως τη γλώσσα και τα έθιμά τους. Γύρω στο 1500 μ.Χ. οι πληθυσμοί αυτοί μαζί με Ηπειρώτες, Μοσχοπολίτες και Αρβανιτόβλαχους πέρασαν στο Πήλιο σε αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής.

Κατά την εκτίμηση του Σακελλαρίου μαθαίνουμε ότι η περιοχή από τα Καλά Νερά έως τη σημερινή Βυζίτσα ήταν ακατοίκητη. Μετά την αναγνώριση του εδάφους και την έγκριση της καταλληλότητάς του προσήλθαν οι πρώτοι "πρόσφυγες", δηλαδή περίπου 30 οικογένειες, οι οποίες έφτιαξαν τα αρχοντικά τους. Η συμπεριφορά τους μαρτυρά ότι ήταν φοβισμένοι και κυνηγημένοι, ενώ δεν υπάρχουν στοιχεία που να πιστοποιούν την ακριβή εθνοτική ή τοπολογική προσέλευσή τους.

Η εγκατάστασή τους έγινε κατά ομάδες οικογενειών με συγγενικούς ή φιλικούς δεσμούς και κάθε ομάδα επέλεγε το σημείο εγκατάστασης της. Κριτήρια επιλογής ήταν το αθέατο της περιοχής από τη θάλασσα και η μεταξύ των σπιτιών εγγύτητα, ώστε να εξασφαλίζεται η προστασίας τους από τον κίνδυνο των επιδρομών.

Ο επικοισμός συνεχίστηκε με την έλευση Ηπηρωτών, Μοσχοπολιτών και άλλων, οι οποίοι κατασκεύαζαν μικρότερα σπίτια. Οι πρωτοεγκαταστημένες οικογένειες, έμεναν σε μικρότερες κατοικίες, τα "παράσπιτα" μέχρι την ολοκλήρωση του αρχοντικού.