Γενική Παθολογία Κτισμάτων

Η διαρκής καταπόνηση των δομικών στοιχείων της κατασκευής από το ίδιο βάρος ή από το βάρος υπερκείμενων στοιχείων κάλυψης αφενός, και αφετέρου η έκθεση στις καιρικές συνθήκες και η ανεπαρκής συντήρηση, έχουν ως αποτέλεσμα βλάβες στα δομικά μέλη του κτηρίου. Οι κυριότερες βλάβες που παρατηρήσαμε στα παραδοσιακά κτίσματα ήταν η μερική αποδιοργάνωση της λίθινης τοιχοποίας στα ευπαθή σημεία και η μερική ή ολικά κατάρρευση της στέγης και κατά συνέπεια και η καταστροφή του ξύλινου δαπέδου εάν υπάρχει λόγω της υγρασίας.

Σημεία της τοιχοποιίας που έχουν μεγαλύτερη καταπόνηση είναι η γωνία του κτηρίου, όπου παρατηρείται η απόσχιση της πιο προσεγμένης λιθοδομής με τα αγκωνάρια της γωνίας από της υπόλοιπη τοιχοποιία, η οποία αποτελείται κατά κανόνα πιο ακατέργαστους λίθους. Άλλο ένα ευπαθές σημείο της τοιχοποιίας είναι τα υπέρθυρα, όπου εάν το λίθινο πρέκι (οριζόντιο ή ελαφρώς τοξωτό) δεν είναι αρκετά ισχρό για να συγκρατήσει το υπερκείμενο βάρος μπορεί να υπάρξει αστοχία. Σε αυτά τα σημεία παρατηρήσαμε ρωγμές πάνω ή δίπλα στα ανοίγματα.

Όσον αφορά τις στέγες, των οποίων ο φέρων οργανισμός είναι ξύλινος, το κυριότερο πρόβλημα είναι η προσβολή από την υγρασία ή οποία οδηγεί σε σήψη των κύριων δομικών στοιχείων (αμείβοντες, ελκυστήρες) και τελικά την κατάρρευση της στέγης. Η  υγρασία μπορεί να εισέλθει στον φέροντα οργανισμό της στέγης όταν αρχίσουν να αποκολλούνται τα στοιχεία της επικάλυψης (κεραμίδια). Όταν δεν υπάρχει η κατάλληλη συντήρηση των στοιχείων αυτών, είναι σύνηθης η σταδιακή αποδιοργάνωση των δομικών μελών.