Βαθμός αλλοίωσης

Η συντήρηση κατασκευαστικών μερών ή και του συνόλου του κτιρίου είναι αναγκαία, ούτως ώστε τα κτίρια να αποτελούν βιώσιμοι χώροι για τους ιδιοκτήτες τους. Συνήθως, χρησιμοποιούνταν ιδίου είδους υλικά ή επαναχρησιμοποιούνταν τα ήδη υπάρχοντα.

Με την εξέλιξη όμως των τεχνικών κατεργασίας υλικού και των τρόπων δόμησης, επηρεάστηκε ο τρόπος συντήρησης των παλαιότερων κτιρίων, αλλά και η οικοδόμηση των νεότερων. Για το λόγο αυτό παρατηρεί κανείς αρκετές αλλοιώσεις στο σύνολο των κτιρίων, είτε αυτές είναι λειτουργικές επεμβάσεις, είτε κατασκευαστικές.

Χαρακτηριστικοί είναι οι διαφορετικοί τρόποι χρήσης του σκυροδέματος. Αρχικά, χρησιμοποιούταν κυρίως ως συνδετικό κονίαμα των λίθων και ως επίχρισμα στους αρμούς ή σε όλη την επιφάνεια της τοιχοποιίας. Στην συνέχεια, κατά τη δεκαετία του ’60, υπήρξαν ανακαινίσεις ολόκληρων τοιχοποιιών ή δωματίων, αντικαθιστώντας τους παλαιότερους με τοίχους από τσιμεντόλιθους ή τούβλα. Ταυτόχρονα για τις στέγες γινόταν η χρήση γαλλικών κεραμιδιών, η οποία αργότερα απαγορεύτηκε για αποφυγή πυρκαγιών. Αρκετές ήταν οι περιπτώσεις, όπου τα υλικά δόμησης όλου του κτιρίου άλλαζαν, εκτός από αυτά των θεμελίων. Ταυτόχρονα, γίνεται αντικατάσταση ξύλινων κουφωμάτων από αντίστοιχα μεταλλικά.

Ουσιαστικά ο τρόπος κατασκευής παρέμενε ίδιος με νέα υλικά οικοδομής και επιδίωκαν τη μίμηση των παλιών κτιρίων αλλά τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης.

Αργότερα, κατά τη δεκαετία του ’80 αρχίζουν οι ανακαινίσεις, αντικαθιστώντας τα ξύλινα ενδιάμεσα πατώματα με οροφές από πλάκες οπλισμένου σκυροδέματος στηριζόμενες στις λίθινες τοιχοποιίες. Οι τοίχοι εξακολουθούν να είναι φέροντες.

Κατά τη διάρκεια του 1990 – 2000 κατασκευάζονται και κτίρια με φορέα εξ ολοκλήρου από οπλισμένο σκυρόδεμα με πληρώσεις από τούβλα και εξωτερική επένδυση από πέτρα. Αρχίζουν να έχουν πιο έξεργα μπαλκόνια, μεγαλύτερου μεγέθους ανοίγματα και καμάρες και επίπεδα με μεγαλύτερη υψομετρική διαφορά, καθώς επίσης και μεγαλύτερο αριθμό ορόφων. Το μόνο που παραπέμπει στα παραδοσιακά κτίρια είναι η χρήση της τοπικής πέτρας, η ξύλινη στέγη και κάποιες μορφές που μιμούνται από τα προγενέστερα, όπως για παράδειγμα οι μάντρες με την χαρακτηριστική αυλόθυρα.

Την τελευταία δεκαετία με τις απαιτήσεις θερμομόνωσης για να διατηρήσουν την λίθινη τους όψη πρέπει, είτε όλος ο φορέας να είναι από οπλισμένο σκυρόδεμα με μόνωση και εξωτερική επένδυση από πέτρα, είτε η τοιχοποιία να είναι φέρουσα με θερμομόνωση στην εσωτερική παρειά και με μια επιπρόσθετη στρώση τοιχοποιίας από τούβλα ή από λίθους. Η εσωτερική διάταξη δε μεταβάλλεται πολύ, καθώς επίσης και η σχέση των κτιρίων με τον εξωτερικό ιδιωτικό χώρο.

Γενικά παρατηρείται μία ευρεία μίμηση σε επίπεδο μορφολογικό των αρχιτεκτονικών στοιχείων από κτίρια προηγούμενων περιόδων. Αυτή η τάση αποτελεί ένα είδος προσπάθειας αφομοίωσης του γενικότερο χαρακτήρα του οικισμού και ένταξη τους στο ευρύτερο περιβάλλον.