Μακρυνάρι

Σύμφωνα με τους ιδιοκτήτες, η κατοικία αυτή χτίστηκε γύρω στο 1880. Η ακριβής χρονολογία είναι χαραγμένη στην πρόσοψη, αλλά δεν είναι ορατή πλέον λόγω του σοβατίσματος. Το κτίριο είναι ελάχιστα συντηρημένο και χρησιμοποιείται ως αποθήκη από τους ιδιοκτήτες που πλέον κατοικούν σε ένα καινούργιο σπίτι απέναντι από αυτό στην αυλή.

 

Έχει μακρόστενη κάτοψη και διαιρείται σε δύο χώρους με το νοτιοανατολικό να είναι ένα σκαλί πιο ψηλά από τον άλλον. Παλαιότερα το κτίσμα συνεχιζόταν προς τα βορειοδυτικά όμως αυτο το κομμάτι γκρεμίστηκε κάποια στιγμή. Η στέγη είναι τρίριχτη με βυζαντινά κεραμίδια, πιθανόν όμως να ήταν τετράριχτη και αυτό να άλλαξε λόγω αυτής της μετατροπής. Αρχικά κατοικούσαν πολλά άτομα της ευρύτερης οικογένειας μαζι σε ένα χώρο με την "εστία" στη μέση. Ο διαχωρισμός του δωματίου και το τζάκι είναι λίγο μεταγενέστερα.

 

Σύμφωνα με την οικογένεια οι γωνιακοί λίθοι και οι λίθοι που σχηματίζουν τα χαρακτηριστικά ανοίγματα προέρχονται από τα ερείπια της αρχαίας Μητρόπολης, ενώ οι τοίχοι είναι φτιαγμένοι από μεγάλες πέτρες που συλλέγονταν από το ποτάμι. Ο εσωτερικός διαχωριστικός τοίχος είναι φτιαγμένος από καλάμια πλεγμένα σε κάποια ξύλα τοποθετημένα ανά κάποιες αποστάσεις και αρκετό κονίαμα. Τα πρέκια των παραθύρων είναι διαμορφωμένα άλλα με μεγάλα χοντρά ξύλα και άλλα με πολλά μικρά κλαδάκια. Το πάτωμα ήταν από κοκκινόχωμα πατημένο ή αλλιως "παλαμισμένο", ενώ το σοβάτισμα γινόταν με ασπρόχωμα μέσα και έξω. Όλα τα κουφώματα είναι καρφωτά, ενώ στην πίσω όψη δεν υπάρχουν τζαμιλίκια στα παράθυρα, αφού στη μπροστά προστέθηκαν αργότερα για να παραμένουν ανοιχτά τα παράθυρα για το φωτισμό του χώρου. Επίσης, τα παράθυρα προστατεύονται με κάγκελα, όπως στα περισσότερα σπίτια της εποχής. Υπήρχαν συμμετρικά περίπου στο κέντρο δύο πόρτες στη μπροστά όψη και δύο πίσω όπου περνούσε κάποιος δρόμος παλαιότερα. Έχουν μετατραπεί όλες σε παράθυρα πλην της αριστερής στην πρόσοψη.  Η στέγη είναι εμφανής στο μεγάλο χώρο, ενώ στο μικρό δωμάτιο έχει προστεθεί ξύλινη ψευδωροφή. Δεν υπάρχει πέτσωμα και φαίνονται πλήρως ο τρόπος κατασκευής της και τα κεραμίδια.

 

Σε πολλά σημεία από τους τοίχους ξεπροβάλλουν μικρά ξύλα τα οποία χρησίμευαν στο να κρεμάνε διάφορα αντικείμενα. Η αποθήκευση των λιγοστών πραγμάτων της οικογένειας γινόταν στις "πουλίτσες", τα εντοιχισμένα ερμάρια που υπάρχουν διάσπαρτα και σε διάφορα ύψη στους τοίχους.