Στέγες

Στέγες :

Στη Μονεμβασιά μπορεί να συναντήσει κανείς στέγες από μονόρριχτες ως και πιο περίπλοκες από τετράρριχτες. Έχουν μέσο όρο ζωής 60-70 χρόνια και βασικότερος τους εχθρός είναι το σαράκι. Οι παλαιότερες στέγες είναι διρρίχτες. Μια ξυλοδεσιά στερεωνόταν πάνω στη κορυφή των τοίχων και σε αυτή καρφώνονταν οι αμείβοντες. Συνήθως κατασκευαζόταν ένα ή δύο ζευκτά, πάνω στα οποία τοποθετούταν ο κορφιάς οι δύο άκρες του οποίου στηρίζονταν στα τρίγωνα των στενών τοίχων του κτιρίου.

Οι αμείβοντες είχαν αποστάσεις 50 (καλαμωτές στέγες) ως 70 (σανιδωτές στέγες) εκατοστά μεταξύ τους. Για να έρθουν οι αμείβοντες στον ίδιο επίπεδο με το/α ζευκτό/ά πατούσαν σε κομμάτια ξύλου (ορφανά).

Στις σανιδωτές στέγες οι συνδέσεις γίνονταν με ήλους και οι σανίδες ήταν κατά κύριο λόγο από κυπαρίσσι. Στις καλαμωτές στέγες τα καλάμια μαζεύονταν από τοπικά ρέματα, αποξηραίνονταν, αποφλοιώνονταν και τοποθετούνταν μαζί με κλωνάρια δάφνης στον σκελετό. Πάνω από τις σανίδες ή τα καλάμια τοποθετούταν ασβεστόλασπη -με ασβέστη από τοπικά καμίνια- και από πάνω βυζαντινά κεραμίδια, με τη τελευταία σειρά κεραμιδιών να είναι ανεστραμμένη για αισθητικούς και πρακτικούς λόγους.

Για τη συλλογή των όμβριων από τη στέγη κατασκευάζονται ανοιχτά λούκια με πλάτος έως ένα κεραμίδι. Από εκεί το νερό οδηγείται στη στέρνα μέσω κατακόρυφων πήλινων κιουγκιών διαμέτρου 10 εκατοστών.

Πηγή: Αλέξανδρος Γ. και Χάρις Καλλιγά. (2006) “Μονεμβασία, Ξαναγράφοντας σε παλίμψηστα”, σ. 22- 26