Κατακόρυφα Φέροντα Συστήματα

α) -Εξωτερικές τοιχοποιίες: Οι εξωτερικές τοιχοποιίες των κτιρίων του οικισμού είναι σχεδόν αποκλειστικά λιθόχτιστες, είτε χωρίς εξωτερικό επίχρισμα είτε επιχρισμένες με ασβεστοκονίαμα, με ενίσχυση ξύλινων στοιχείων (ξυλοδεσιές) και ένα μέσο πάχος γύρω στα 65-70 εκατοστά. Για την κατασκευή τους χρησιμοποιούσαν ντόπιες ακατέργαστες ή ημιλαξευμένες πέτρες που μαζεύονταν από την ευρύτερη περιοχή. Για τη διαμόρφωση των γωνιών (αγκωνάρια) χρησιμοποιούνταν γωνιόλιθοι, που ήταν πέτρες μεγαλύτερες από τις άλλες, συνήθως λαξευμένες. Αφού τις τοποθετούσαν όσο το δυνατόν παράλληλα με λάσπη, έβαζαν ασβεστοκονίαμα και τραβούσαν χαρακιές για να βοηθήσουν στην αρμολόγηση. Έβαζαν τις πέτρες «εναλλάξ» ώστε να μην υπάρχουν κατακόρυφοι αρμοί και να υπάρχει μεγαλύτερη σταθερότητα.

  -Εσωτερικές τοιχοποιίες: Στις εσωτερικές τοιχοποιίες παρατηρούμε τη μέθοδο του «τσατμά», ένα είδος τοιχοποιίας που υπάρχει σε μεγάλο βαθμό στα χωριά της περιοχής. Ουσιαστικά διαμορφώνεται ένας ξύλινος σκελετός (κατακόρυφα κλαδιά και οριζόντιες ξυλοδεσιές) και τα κενά γεμίζονται από καλάμια, κλαδιά και μικρές λίθους. Ύστερα ο τοίχος καλύπτεται με ασβεστοκονίαμα και σοβατίζεται.

β) Υποστυλώματα: Τα κτήρια του οικισμού ήταν σχεδόν εξ’ολοκλήρου πέτρινα επομένως δεν βλέπουμε υποστυλώματα εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις στρογγυλών σε σύγχρονα σπίτια από οπλισμένο σκυρόδεμα.

γ) Θεμελίωση: Οι λίθινοι τοίχοι (σε ελάχιστες περιπτώσεις που μπορούσαμε να το διακρίνουμε) στηρίζονται σε λίθους αρκετά μεγαλύτερου πάχους με τη χρήση συνδετικού κονιάματος. Ενδιαφέρουσα περίπτωση που εμφανίζεται αρκετά είναι εκείνη της στήριξης του κτηρίου στο έδαφος (στους πρόποδες του λόφου) , με το φυσικό βράχο να λειτουργεί ως θεμελίωση.