Ιδιωτικοί Ελεύθεροι Χώροι - Αυλές

Η αυλή αποτελούσε ανέκαθεν αναπόσπαστο κομμάτι των σπιτιών του Λαμπόκαμπου.

 Σε όλα τα σπίτια παρατηρείται ότι οι αυλές είναι διαχωρισμένες από την κατοικία. Η πρόσβαση στην αυλή γίνεται από την μεριά του δρόμου, με ξεχωριστή είσοδο από αυτήν της κατοικίας. 

 Στα  πρώτα σπίτια, συναντάμε κυρίως τις αυλές να έχουν πρόσβαση από τον δρόμο (στο πλάι του κτίσματος) και να εκτείνεται προς τα πίσω. Δηλαδή παρατηρείται το κτίσμα στην μπροστινή γωνία του οικοπέδου (ως προς τον δρόμο) και η αυλή να το περιτριγυρίζει σχηματίζοντας ένα «Γ».  Σαν διαχωριστικό/φράχτη συναντάμε συρματοπλέγματα ή ξερολιθιές και μια καγκελόπορτα (ύψους περίπου 1 μέτρο) από την οποία γίνεται η είσοδος στην αυλή. 

Παρατηρείται ακόμα το φαινόμενο να μοιράζονται πολλά σπίτια τον ίδιο ελεύθερο χώρο ως κοινή αυλή. Σε κάποιες περιπτώσεις, πολλαπλά κτίσματα έρχονται να πλαισιώσουν την ίδια αυλή ημιδημόσιου χαρακτήρα, η οποία συγκεντρώνει τις εισόδους των επιμέρους κτισμάτων. Η αυλή αυτή δεν είναι εντελώς ανοιχτή προς το δημόσιο δρόμο, με αποτέλεσμα να αποκτά περιορισμένη ιδιωτικότητα. Συνήθως έχει μικρό μέγεθος, χωρίς  στέγαστρα με μικρή ή καθόλου διαμόρφωση.

 Στα κτίσματα που χτίστηκαν την δεκαετία του 1920 συναντάμε την αυλή να εκτείνεται μόνο στο πλάι του οικοπέδου (ως προς τον δρόμο).

Σε όλα τα παραπάνω παρατηρείται, ότι οι αυλές δεν είναι αυστηρά ορισμένες και  οριοθετημένες αλλά αφήνονται μερικώς ή τελείως ανοιχτές προς το δημόσιο χώρο. Έτσι, ενώ μπορεί να είναι τοποθετημένες δίπλα σε κεντρικό δρόμο και η χρήση τους να απευθύνεται καθαρά στους κατοίκους του σπιτιού, είναι ορατές και οι περισσότερες προσβάσιμες στο κοινό.

 Εντύπωση κάνει το γεγονός, ότι ενώ οι αυλές έχουν ημιδημόσιο χαρακτήρα, η όψη των κτισμάτων ως προς τον δρόμο έχει ιδιωτικό χαρακτήρα καθώς δεν υπάρχουν παράθυρα. Έτσι, όταν ο κάτοικος βρίσκεται εντός της κατοικίας απομονώνεται.

 Στα σύγχρονα κτίσματα συναντάμε την αυλή μπροστά από το κτίσμα (ως προς τον δρόμο) με ψηλότερους διαχωριστικούς φράχτες ή και πέτρινους τοίχους μεγαλύτερου ύψους, ώστε η αυλή να μην φαίνεται από τον δρόμο. Με αυτόν τον τρόπο οι αυλές των πιο σύγχρονων σπιτιών αποκτούν περισσότερη ιδιωτικότητα.

 Σε ειδικές περιπτώσεις (σπίτι Δούκα) συναντήσαμε μια κατοικία, η οποία έχει αυλή με εντελώς δημόσιο χαρακτήρα, λαμβάνοντας τη μορφή πλατείας. Σε αυτή υπάρχει ειδικό μνημείο-αφιέρωμα. Ο διαχωρισμός αυτής της αυλής από τον δρόμο γίνεται με μία μικρή πεζούλα χαμηλού ύψους.

  Οι χρήσεις των αυλών ποικίλλουν. Τα παλαιότερα χρόνια κατά κύριο ρόλο χρησιμοποιούσαν τις αυλές για καλλιέργεια, φύτευαν αμπέλια, τοποθετούσαν μελίσσια ενώ ταυτόχρονα έχτιζαν αποθηκευτικούς χώρους. Πιά οι αυλές, διατηρώντας τις παλιότερες χρήσεις, έχουν αποκτήσει μικτές λειτουργίες. Δηλαδή, στις περισσότερες υπάρχει ταυτόχρονα χώρος πάρκινγκ για αυτοκίνητα αλλά και χώρος για ψυχαγωγία και χαλάρωση.