Μεταγενέστερες Επεμβάσεις γενικός σχολιασμός

    Στον οικισμό που μελετήσαμε τα περισσότερα κτήρια έχουν δεχθεί μεταγενέστερες επεμβάσεις.  Στόχος των περισσοτέρων ήταν η ενίσχυση του φέροντος οργανισμού, η επιδιόρθωση των στοιχείων της κατασκευής και η ενοποίηση-προσθήκη χώρων που αντικειμενικά είχε ανάγκη ο οικισμός σε όλη τη διάρκεια της εξέλιξης του.  Πρέπει να τονίσουμε ότι οι περισσότερες αλλά και οι πιο λανθασμένες επεμβάσεις έγιναν κυρίως από τον εικοστό αιώνα και μετά λόγω των μεγαλύτερων αναγκών για στέγαση αλλά και την προσθήκη νέων υλικών όπως το σκυρόδεμα και το αλουμίνιο που παλαιότερα δεν υπήρχαν.

   Παρατηρώντας προσεκτικά τον οικισμό αντιληφθήκαμε οτι οι μεταγενέστερες επεμβάσεις χωρίζονται στις εξής  κατηγορίες: επεμβάσεις i) στην καμάρα, ii)στην τοιχοποιια, iii)στα κουφώματα, iv)στα δώματα-πατώματα-στέγες v)ενίσχυσης φέροντος οργανισμού και vi)γενικότερες.

    Στην πρώτη κατηγορία, εντοπίσαμε περιπτώσεις όπου, η καμάρα των σπιτιων στο ισόγειο αντιμετωπίστηκε όχι ως κύριο μορφολογικό στοιχείο της κρητικής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής αλλά ως δευτερεύον χαρακτηριστικο.  Κατά συνέπεια, κτίστηκε με πέτρες προκειμένου να δημιουργηθεί στο εσωτερικό άλλο ένα δωμάτιο.  Επίσης υπήρχε περίπτωση που ακριβώς μπροστά από την καμάρα προστέθηκε σκάλα από οπλισμένο σκυρόδεμα κρύβοντας την.

   Όσον αφορά την τοιχοποιία αρκετά συχνά προστέθηκε σοβάς, ασβέστης και κονίαμα ανάμεσα στις πέτρες.Ο επιπρόσθετος σοβάς προεξείχε απο τον τοίχο 2-3cm με αποτέλεσμα στις γωνίες και στα πρέκια που οι πέτρες ήταν εμφανείς να γίνεται ορατή αυτή η διαφορά.  Υπήρχαν περιπτώσεις που μέρος του τοίχου είχε καταρρεύσει και σκυροδετήθηκε από πάνω του πλάκα, δημιουργώντας μια άσχημη σχέση αφού και ο τρόπος ένωσης των δυο υλικών δεν ήταν επιμελημένος.

    Στην επόμενη κατηγορία, παρατηρήσαμε μεγάλη αλλοίωση στη μορφή των κουφωμάτων.  Αυτό συνέβη επειδή με το πέρασμα των χρόνων και τον συνεχώς αυξανόμενο βαθμό αστικοποίησης του πληθυσμού πολλά κτήρια είτε ερρειπώθηκαν είτε μεταβλήθηκαν σε στάβλους και αποθήκες.  Έτσι γρηγορα τα κουφώματα τους σάπισαν και αντικαταστάθηκαν πρόχειρα από παλέττες ή παλιά ξύλα.  Στις περιπτώσεις όπου τα κτήρια αποκαταστάθηκαν για να γίνουν παραθεριστική κατοικία τα κουφώματα που προστέθηκαν είτε ήταν μοντέρνα είτε ήταν ταμπλαδωτά ενώ όλος ο οικισμός είχε καρφωτά.

   Στα πατώματα συχνά προστέθηκαν νέα ξύλα προκειμένου να παραλάβουν φορτίσεις και να μην υπάρξει αστοχία των παλιών.  Στα δώματα πέρα από την προσθήκη νέων ξύλων συχνά σκυροδετήθηκαν μικρές σε πάχος πλάκες ~8-10cm προκειμένου να προσδώσουν υδατοστεγανότητα αλλά και να μην χρειάζονται συχνά συντήρηση όπως  οι παλιές.  Στις στέγες χρησιμοποιήθηκαν ευρέως λαμαρίνες και όχι κεραμίδια λόγω του χαμηλού τους κόστους αλλά και της χρήσης των κτηρίων ως στάβλοι.

   Δίπλα από τους τοίχους πολλές φορές προστέθηκαν υποστυλώματα από οπλισμένο σκυρόδεμα ώστε να ενισχύσουν την τοιχοποιία.  Τέτοια προσπάθεια έγινε και στα πατώματα με μεταλλικά υποστηλώματα κυκλικής διατομής.  Πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτός ο τρόπος ήταν ανεπιτυχής μιας και δεν μελετήθηκε όπως φαινεται η σχέση των δυο υλικών με αποτέλεσμα η συναρμογή τους να είναι ατυχής και η οπτική εντύπωση τους άσχημη.

   Τέλος υπήρξαν περιπτώσεις όπου δημιουργήθηκαν κτήρια εξ ολοκλήρου από οπλισμένο σκυρόδεμα μη λαμβάνοντας υπ΄όψη το χαρακτήρα του οικισμού και άλλα που βάφτηκαν για παράδειγμα άσπρα με μπλε κουφώματα παραπέμποντας σε αιγιοπελαγίτικη αρχιτεκτονική.

   Συμπερασματικά, οι συντριπτική πλειοψηφία των μεταγενέστερων επεμβάσεων κρίνεται ανεπιτυχής.  Ο χαρακτήρας του οικισμού ακόμα γίνεται αισθητός αλλά σίγουρα απειλείται.  Είναι λοιπόν αδήριτη ανάγκη να εξαλειφθούν από εδώ και στο εξής τα λάθη του παρελθόντος ώστε να παραμείνει η Πολυρρήνια ένα βιώσιμο και γραφικό χωριό της Κρήτης.