Τα σπίτια του οικισμού στο σύνολό τους δεν ακολουθούν ορισμένο τρόπο διάταξης. Ο δομημένος και αδόμητος χώρος έχουν προκύψει αφ’ ενός από τις επιταγές της γεωμορφολογίας της περιοχής αφ’ ετέρου από τις εκάστοτε ανάγκες των κατοίκων να «οχυρωθούν» μέσα στον οικισμό. Η χωροταξία των κτιρίων είναι ακανόνιστη και αυτά δείχνουν «σκόρπια» σε κάποιον που κοιτά τη γειτονιά από μακριά. Πυκνοχτισμένα τα σπίτια ,το ένα κοντά στο άλλο, δημιουργούν πυρήνες οι οποίοι πρόσφεραν ασφάλεια στους κατοίκους στα δίσεχτα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Εξαίρεση στο ακανόνιστο αυτό πλέγμα αποτελούν τα κτίρια εκατέρωθεν του κεντρικού δρόμου, της «δημοσιάς», των οποίων τα μέτωπα επιτηδευμένα συνδιαλέγονται αρμονικά με την χάραξή του.
Περπατώντας κανείς στον οικισμό, αντιλαμβάνεται την αταξία αυτή με τους ελεύθερους χώρους που δημιουργεί καθώς και με την εναλλαγή του ύψους των όγκων που αντιλαμβάνεται. Αξιοσημείωτο στο σημείο αυτό είναι το γεγονός πως, λόγω των υψομετρικών καμπυλών, συχνά πολυόροφοι όγκοι γίνονται αντιληπτοί ως μονοόροφοι από την μία πλευρά προς το δρόμο ενώ από την άλλη φανερώνεται όλη η μεγαλοπρέπειά τους.