Στέγες

Τα δύο είδη στέγης που απαντώνται συχνότερα στον οικισμό είναι η ανατολικού τύπου ή επικαθήμενη και η υπερστατική. Στην πρώτη περίπτωση δημιουργείται ενα τρίγωνο μεταξύ των αμείβοντων και μιας δοκού μεγάλης διατομής. Τοποθετούνται ορθοστάτες και τα φορτία μεταφέρονται κάθετα, μέσω των ορθοστατών και του μπαμπά, στη δοκό. Γι' αυτό απαιτείται υπερδιαστασιολόγηση της διατομής ώστε να αποφεύγεται η παραμόρφωση και η αστοχία της δοκού.  Η υπερστατική στέγη είναι η συνηθέστερη στα πιο απλά και ευτελή κτίρια. Αποτελείται από διάφορα ξύλα που τοποθετούνται με λογική σχηματισμού απαραμόρφωτων τριγώνων. Έτσι, ακόμη και αν καταρρεύσει κάποιο ξύλο η στέγη πάντα βρίσκει μια νέα κατάσταση ισορροπίας. Οι περισσότερες στέγες στο χωριό είναι τετράριχτες, δηλαδή έχουν τέσσερα "πανια" απορροής των νερών.

Το κύριο υλικό επικάλυψης των στεγών στον οικισμό είναι οι πηλιορείτικες σχιστολιθικές πλάκες, αφού για όλα τα στάδια της κατασκευής χρησιμοποιούνται κυρίως ντόπια υλικά. Οι πλάκες αυτές έχουν πάχος 1-3 εκατοστά και συναντώνται σε διάφορα πλάτη. Περιμετρικά της στέγης σχηματίζουν μια κορνίζα 20 περίπου εκατοστών που αποτελείται από δυο ή τρεις στρώσεις πλακών, τοποθετημένων εκφορικά. Αυτές οι στρώσεις έχουν συνήθως μεγάλο πλάτος, περίπου 1 μέτρο και προχωρούν αρκετά μέσα ώστε να υποστηρίξουν όλες τις υπόλοιπες. Από εκεί και πέρα η κάθε επόμενη στρώση επικαλύπτει την προηγούμενη σε μήκος ίσο με τα 2/3 της περίπου. Υπάρχουν καρφιά σε διάφορα σημεία ώστε να δημιουργείται αντίσταση στην ολίσθηση των πλακών. Πολύ σημαντικό είναι η άνω επιφάνεια των πλακών να είναι εντελώς επίπεδη ώστε να μη δημιουργείται ανάποδη κλίση που επιτρέπει στο νερό να μπει μέσα.

Σε αιγυπτιώτικα και νεοκλασικά κυρίως σπίτια συναντώνται συχνά σαν υλικό επικάλυψης και τα γαλλικά κεραμίδια, τα οποία στις αρχές του 20ου αιώνα τα προμηθεύονταν από το Εργοστάσιο Πλινθοκεραμοποιείας Τσαλαπάτα.