Πέτρινες Τοιχοποιίες

Οι εξωτερικές τοιχοποιίες καθώς και η πλειονότητα των εσωτερικών χωρισμάτων είναι πέτρινες , ενώ οι εσωτερικές μπορεί να είναι σπανιότερα και από ξύλο, κυρίως στον όροφο. Γίνεται, συνεπώς εύκολα κατανοητό το γεγονός της χρήσης τοπικών και εύκολα προσβάσιμων υλικών στην οικοδόμηση κτιρίων.

Το χτίσιμο της λιθοδομής γίνεται σε αραδωτές σειρές και με συνδετικό ιστό τη χωματολάσπη. Οι λίθοι που χρησιμοποιούνται στην εξωτερική όψη είναι πελεκημένοι και δεν χρησιμοποιούνται αδροί λίθοι. Κάθε πέτρα περνάει, δηλαδή, επεξεργασία πριν τοποθετηθεί και ο τοίχος δομείται βαθμιαία σε σειρές με εξίσου τοπικό υλικό (χωμολάσπη) να χρησιμοποιείται ως συνδετική ύλη γαι τις πέτρες, ανάμεσα στις οποίες δημιουργούνται ευδιάκριτοι αρμοί. Επιπλέον, για την περαιτέρω πλήρωση της τοιχοποιίας χρησιμοποιούνται πέτρες μικρότερου μεγέθους.

Αξίζει να αναφερθεί ότι η τοιχοποιεία στο ισόγειο (ενδεχομένως και στο όροφο) γίνεται από διπλή σειρά λίθων γεγονός που δικαιολογεί το πάχος της. Στις γωνίες του κτίσματος ευδιάκριτη είναι η παρουσία γωνιόλιθων, όπως και πλευρικά μεγάλωμ ανοιγμάτων (πόρτες) σε αρκετές περιπτώσεις. Πρόκειται για καλά καταργασμένους και ορθογωνισμένους λίθους μεγαλύτερου όγκου από της υπόλοιπης λιθοδομής οι οποίοι τοποθετούνται πρώτοι σε κάθε 'σειρά' και προσδίδουν μεγάλη σταθερότητα στη δομή.

Συχνά γίνονταν ιδιαίτερες τροποποιήσεις στις τοιχοποείες για να εξυπηρετηθούν λειτουργικές ανάγκες. Τέτοιο ιδιαίτερο στοιχείο αποτελούν οι αποτμήσεις για τις οποίες θα γίνει λόγος αργότερα. Αυτές οι διαφοροποιήσεις προσδίδουν προσωπικό χαρακτήρα στην όψη των λίθινων κτιρίων.

Τέλος,η χρήση επιχρίσματος συμβαίνει στις ξύλινες τοιχοποιείες εσωτερικά και εξωτερικά. Στις λίθινες είναι αρκετά συχνότερη στο εσωτερικό, καθώς εξωτερικά χρησιμοποιούταν μόνο στις περιπτώσεις όπου το αρμολόγημα δεν διέθετε ικανοποιητική όψη.