Ιστορικά Στοιχεία

Ιστορικά στοιχεία

Το νησί της Ικαρίας έχει μια πολύ ιδιαίτερη και αξιοσημείωτη ιστορική εξέλιξη που ξεκινά από τα χρόνια της Νεολιθικής εποχής. Όσον αφορά το νησί στο σύνολό του γνωρίζουμε ότι τα πρώτα ευρήματα κατοίκησης του χρονολογούνται από το 7000 π.Χ. , κυρίως στην περιοχή του Κάμπου και του Άγιου Κήρυκου. Τον 4ο αι. π.Χ. μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, οι πόλεις του νησιού συσπειρωθήκαν με μορφή πολιτείας υπό το όνομα Ικαρία.

Σημαντικό για την ιστορική εξέλιξη του νησιού, την πολιτισμική του διαμόρφωση και την εξέλιξη των οικισμών  ήταν το φαινόμενο της πειρατείας.  Πρώτες αναφορές όσον αφορά αυτό το πρόβλημα έχουμε κατά την περίοδο της ρωμαιοκρατίας, ενώ συνεχίστηκε και στα Βυζαντινά χρόνια που το νησί αποτέλεσε ορμητήριο για τους πειρατές (11ου  αιώνα). Εκεί είναι που ξεκινάει ο μαρασμός των παραλιακών πόλεων και η ανάπτυξη των ορεινών οικισμών. Στην αρχή του 16ου αιώνα αρχίζει για τους Ικαριώτες η «περίοδος της αφάνειας», με τις πειρατικές επιδρομές να συνεχίζουν αμείωτες και τους νησιώτες να αναζητούν προστασία σε απρόσιτα ορεινά σημεία στο εσωτερικό του νησιού. Όλοι και όλες ζούσαν με τα απαραίτητα , ακολουθώντας έναν τρόπο ζωής που δεν γνώριζε ταξικούς διαχωρισμούς. Αυτή τους η ανάγκη να προστατευτούν από τις πειρατικές επιδρομές επηρέασε ακόμα και την αρχιτεκτονική των κατοικιών, στην προσπάθεια να είναι αφανείς και εναρμονισμένες με το περιβάλλον για την αποφυγή του εχθρού. Έτσι ξεκίνησαν να χτίζουν τα λεγόμενα σήμερα αντιπειρατικά σπίτια που σώζονται σε πολλές περιοχές και που απετέλεσαν τη βάση της κλασικής παραδοσιακής ικαριώτικης κατοικίας μέχρι τις αρχές του 2ου αιώνα.

Κατά τους νεότερους χρόνους στην Ικαρία συγκροτήθηκε ο πυρήνας της Φιλικής Εταιρίας , στις παραμονές της Επανάστασης του 1821. Ενώ τη χρονιά 1827 αποσπάστηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα, με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου αναγκάστηκε να παραμείνει κομμάτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ως μέρος τη τετρανήσου (Λέρος, Κάλυμνος, Ικαρία, Πάτμος) μέχρι την επαναστατική εξέγερση τον Ιούλιο του 1912. Μετά το 1912 και για σχεδόν 5 μήνες παρέμεινε μια ανεξάρτητη πολιτεία με το όνομα «Ελευθέρα Ικαριακή Πολιτεία» (κάτι που γιορτάζεται επίσημα ακόμα και σήμερα στις 17 Ιουλίου) .

Τον Μάιο του 1941, κατά την διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου το νησί, αρχικά, καταλαμβάνεται από τις Γερμανικές δυνάμεις, ενώ στη συνέχεια η εξουσία μεταφέρεται στους Ιταλούς μέχρι τη συνθηκολόγηση τους τον Σεπτέμβριο του 1943. Στην Ικαρία δεν υπήρξε μόνιμη στρατιωτική εγκατάσταση των Γερμανικών δυνάμεων, αν και εφορμούσαν σε αυτή κυνηγώντας στελέχη του ΚΚΕ και του ΕΑΜ καίγοντας σπίτια

Η  περίοδος της Γερμανικής και της Ιταλικής κατοχής έφερε τους κατοίκους  αντιμέτωπους με μεγάλες δυσκολίες λόγω έλλειψης τροφής και άλλων αναγκών, αποτέλεσε μια περίοδο μεγάλης ένδειας φέρνοντας τον θάνατο λόγω ασιτίας σε πολλούς και πολλές.

Αργότερα από το 1945 ως το 1949 η Ελληνική Κυβέρνηση χρησιμοποίησε το νησί ως τόπο εξορίας. Μόνο το 1947-48 στο νησί υπήρχαν 15,000 εξόριστοι , ενώ το ίδιο είχε 11,000 κατοίκους. Οι εξόριστοι αποτέλεσαν κομμάτι του πληθυσμού του νησιού , έγιναν μέρος τη τοπικής κοινωνίας, εργάζονταν και ζούσαν μαζί με τους ντόπιους χωρίς να διαφοροποιούνται από αυτούς. Η Ικαρία μέχρι και σήμερα ονομάζεται το Κόκκινο Νησί ή Κόκκινος Βράχος και η πλειοψηφία των κατοίκων είναι προσκείμενη στις ιδέες της αριστεράς και του κομμουνισμού.

 Πιο συγκεκριμένα στις Ράχες γνωρίζουμε για την περιοχή του Να, όπου από την αρχαιότητα έχουμε διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα που δείχνουν ότι ίσως ήταν και από τις πρώτες κατοικήσιμες περιοχές του νησιού.