Το κτιριακό αυτό συγκρότημα αποτελεί έναν βασικό πυρήνα του οικισμού μια και ένα μέρος του χρονολογείται στις αρχές του 19ου αιώνα. Είναι κατασκευασμένο από λίθους και διαθέτει τα χαρακτηριστικά της τοπικής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής (καμάρες στους ισόγειους χώρους). Μελετώντας ορισμένα ανοίγματα στους τοίχους του ισογείου, που συνέδεαν δωμάτια μεταξύ τους και πλέον έχουν κλείσει, θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι πρόκειται για κτίσματα που άλλοτε φιλοξενούσαν μια οικογένεια (ίσως και περισσότερες αν υποθέσουμε πως για λειτουργικούς λόγους ήταν αναγκαία η άμεση επικοινωνία μεταξύ τους). Με την πάροδο των χρόνων και τον γενεών το συγκρότημα επεκτάθηκε, απέκτησε όροφο και τελικά χωρίστηκε σε επιμέρους ξεχωριστές ιδιοκτησίες. Χάθηκε ακόμη το ενιαίο μέτωπο που να διατηρούσε μαζί με άλλα κτήρια από τη νοτια πλευρά του (όπως μας είπε και ο κύριος Τάκης Χουδαλάκης).
Πλέον το συγκρότημα χωρίζεται κατά μήκος της μεγάλης πλευράς του. Στο ανατολικό του μέρος βρίσκεται η ιδιοκτησία του Κώστα και της Ελευθερίας Χουδαλάκη, και στο δυτικό η ιδιοκτησία του Μανώλη και της Αντωνίας Χουδαλάκη.