Συμπεράσματα

 Το Πήλιο χαρακτηρίζεται από ένα σύνθετο χαρακτήρα ο οποίος δεν γίνεται εύκολα αντιληπτός από τους βιαστικούς επισκέπτες ή τους τουρίστες. Η παράδοση πλέον πνίγεται από τα τουριστικά προϊόντα,όπως η λαϊκή αρχιτεκτονική από αυθεντική έκφραση της πιο βασικής ανάγκης, μετατρέπεται σε «ατραξιόν». Το φυσικό στοιχείο είναι πλέον το σημείο αναφοράς, παραμένοντας σταθερά η πεμπτουσία της παραδοσιακής ζωής^. το σημείο από το οποίο ξεκίνησε η ζωή στο Πήλιο, αλλά και ο λόγος για τον οποίο συνέχισε.

                Προσεγγίζοντας τους Αφέτες του Πηλίου, η αίσθηση αυτή ανατρέπεται. Το φυσικό τοπίο του Πηλίου εναρμονίζεται άψογα με τις πετρόχτιστες, παραδοσιακές κατοικίες, οι οποίες δίνουν την αίσθηση πως αναπτύσσονται οργανικά, δίχως να εμφανίζουν σχέσεις καταπάτησης του περιβάλλοντος. Πρόκειται για έναν οικισμό που δεν έχει βιώσει ακόμα τις σύγχρονες αλλαγές στο σύνολό τους^. η καθημερινή ζωή κυλάει με διαφορετικούς ρυθμούς. Η αρχιτεκτονική λιτότητα και η χρήση τοπικών υλικών αντικατοπτρίζεται στην αγάπη των κατοίκων για τον τόπο στον οποίο γεννήθηκαν, ζουν και συντηρούν. Η σύγχρονη ζωή δεν έχει παρεισφύσει ακόμα στη λογική του οικισμού^. η μέρα ξεκινάει με το πρωινό φως και αφιερώνεται σε αγροτικές δραστηριότητες. Η αίσθηση της ευθύνης απέναντι σε έναν τόπο που συντηρεί και συντηρείται από τους κατοίκους γίνεται αισθητή ακόμη και από την ανταλλαγή μερικών φράσεων μαζί τους.

                Οι κατοικίες του οικισμού χτίστηκαν σε μία πορεία τουλάχιστον τεσσάρων αιώνων. Η περίοδος αυτή αντανακλά τον μόχθο και την επιμονή των κατοίκων, οι οποίοι προσπάθησαν με ελάχιστες γνώσεις να δημιουργήσουν ένα βιώσιμο, για τις οικογένειές τους, περιβάλλον. Χρησιμοποίησαν τα τοπικά υλικά, όπως την ντόπια πέτρα και τη ξυλεία που ερχόταν από τον Βόλο με καΐκια για να συμβάλουν στην Πηλιορείτικη οικιστική τεχνοτροπία. Οι συνθήκες δεν ήταν πάντα ευνοϊκές. Οι ισχυροί σεισμοί, αλλά και άλλα φυσικά φαινόμενα, αποτελούσαν ένα πλήγμα για τη ζωή των Αφετών, αλλά η επιμονή και η κοινωνική συνοχή αποτελούσε το κλειδί για τη συνέχιση της ζωής.

                Η κοινωνική συνεκτικότητα αποτέλεσε ένα στοιχείο το οποίο επανερχόταν συστηματικά κατά τη διάρκεια της επιτόπιας μελέτης. Είναι εντυπωσιακό πώς ένα τόσο μικρό χωριό μπορεί να διαθέτει δύο πολιτιστικούς συλλόγους, αλλά και δύο πολιτιστικά κέντρα. Τα πολιτιστικά κέντρα ήταν τοποθετημένα στον κεντρικό πυρήνα ζωής του χωριού^. την πλατεία Αγάπης. Η κοινωνική συνοχή δεν αφορά μόνο το χωριό καθ’ αυτό, αλλά και τη σχέση του με τους γύρω οικισμούς. Η ανάγκη για ανταλλαγή προϊόντων, αλλά και τα κοινά συναισθήματα για τον τόπο του Πηλίου, αποτελούσαν τους κύριους παράγοντες εξομάλυνσης των διαφορών μεταξύ των οικισμών, γεγονός που αποδεικνύεται από το εκτεταμένο δίκτυο καλντεριμιών, αλλά και από τον «Σύλλογο φίλων καλντεριμιών».