Με σκίτσα, σημειώσεις και φωτογραφίες αφήσαμε πίσω μας τα Βελανίδια. Αλλά και με σκέψεις και αναρωτήσεις. Είναι αναστρέψιμη η ζημιά που έχει γίνει στην αρχιτεκτονική φυσιογνωμία του οικισμού, με τις άστοχες παρεμβάσεις; Το πιο πιθανό είναι πως όχι. Υπάρχει τρόπος να σταματήσει εδώ η υποβάθμιση και να διασωθεί ό,τι έχει απομείνει από τον αρχιτεκτονικό πλούτο του τόπου; Η προηγούμενη εμπειρία του κανονισμού περί χαρακτηρισμού των Βελανιδιών ως αξιόλογου οικισμού, που έμεινε στα χαρτιά, δείχνει ότι ίσως δεν αρκούν οι πρωτοβουλίες των διοικήσεων, αλλά ότι χρειάζεται και ο ενστερνισμός τους από τους μόνιμους και μη κατοίκους.
Για να υπάρξει σύμπνοια σε αυτή την προσπάθεια όμως, το επιχείρημα δεν μπορεί να είναι η προσδοκία οικονομικών οφελών, από την τοποθέτηση του χωριού στον τουριστικό χάρτη. Η ως τώρα εμπειρία έχει δείξει πως κάτι τέτοιο μάλλον θα ήταν η ταφόπλακα τόσο για την παραδοσιακή αρχιτεκτονική όσο και για το φυσικό τοπίο.
Κατά τη γνώμη μας, η ιδέα που είναι ανάγκη να εμπεδωθεί, είναι ότι αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να διασώσουμε την ομορφιά και τη γνώση, όχι με τη λογική του δούναι και λαβείν, αλλά γιατί με αυτά τα εφόδια θα μπορέσουμε, όποτε χρειαστεί, να πιάσουμε το νήμα από κει που το είχαμε αφήσει. Όχι για να γυρίσουμε πίσω, αλλά για να προχωρήσουμε μπροστά.