Τοιχοποιίες

Στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική της Κερατέας το συνηθέστερο υλικό κατασκευής είναι η πέτρα, τόσο στους εξωτερικούς όσο και στους εσωτερικούς τοίχους. Αυτή η λίθινη τοιχοποιία λειτουργεί σαν φέρουσα κατασκευή.

Πιο συχνά συναντάμε αργολιθοδομή. Σε αυτήν οι πέτρες τοποθετούνται σε οριζόντιες αράδες και αποφεύγεται η δημιουργία κατακόρυφων αρμών μεταξύ τους. Απαραίτητη είναι και η χρήση ισχυρού κονιάματος. Σε ορισμένες περιπτώσεις συναντάμε χωματόλασπη, ενώ σε άλλες ασβεστοκονίαμα. Σε κάποια από αυτά προσέθεταν και άχυρο ώστε να γίνει πιο ισχυρό. Βέβαια στα ερείπια εκείνης της εποχής που συναντήσαμε συνειδητοποιήσαμε ότι το κονίαμα δεν ήταν ιδιαίτερα ισχυρό, καθώς με ένα ελαφρύ τρίψιμο έφευγε. Σε αυτό το είδος λιθοδομής δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στις γωνίες. Οι γωνιόλιθοι, όπως ονομάζονται, έχουν σχετικά μεγάλο μέγεθος, είναι λαξευμένοι και τοποθετούνται σταυρωτά μεταξύ τους. Αν το πλέξιμο σε αυτά τα σημεία δεν είναι καλό τότε θα προκύψουν φθορές με το πέρασμα του χρόνου. Σε ορισμένες περιπτώσεις η λιθοδομή παραμένει εμφανής, ενώ σε άλλες σοβατίζεται. Η χρωματική παλέτα η οποία χρησιμοποιούταν για το σοβάτισμα ήταν το φούμο (μαύρο), η ώχρα, το μαυροκόκκινο και το λουλακί.

Βέβαια σε κάποια κτίρια που έχουν χτιστεί στις αρχές το 20^ου αιώνα έχουν χρησιμοποιηθεί βιομηχανικά τούβλα της εποχής με τετράγωνες τρύπες. Αυτά έχουν ψηθεί σε καμίνια και όχι στον ήλιο.