Μια άλλη ματιά

Στο πλαίσιο του καθημερινού. Είναι τόσο απλό να δει κανείς τη θάλασσα στο "όριο" της στεριάς. Είτε η στεριά είναι ακτή, είτε βουνό, βραχώδες ή μη. Λέγεται απλό γιατί είναι καθημερινό. Είναι σύνθετο γιατί, το υγρό στοιχείο έρχεται να συμπληρώσει το κενό, σε ένα κομμάτι γης που βυθίστηκε. Το συμπληρώνει, με μοναδικό τρόπο, χωρίς καμία μίμηση. Σαν να ξέρει πως η γη δε μπορεί να αντικατασταθεί με καμία παρόμοια της. Διότι είναι αναντικατάστατο κομμάτι γης, όταν αποτελεί το ξεκίνημα μίας ανθρώπινης ζωής. Αποτελεί τις ρίζες του ανθρώπου και οι ρίζες τις αξίες του και οι αξίες τους σκοπούς. Έτσι ένα κομμάτι γης γίνεται τρόπος ζωής, και αν όχι, σίγουρα αποτελεί αφετηρία. Ο ταξιδευτής λοιπόν, η θάλασσα, ακουμπώντας με σεβασμό τα εδάφη που καλύπτει, ενώνει τόπους, ενώ παράλληλα τους χωρίζει. Δίνει λοιπόν ζωή στα ανθρώπινα όνειρα. Στοιχείο ανθρώπινο και απαραίτητο καθώς τα όνειρα είναι η δύναμη για ζωή. Έτσι ένα στοιχείο όπως το νερό δε μπορεί να σταθεί ακίνητο δίπλα σε κάτι τόσο σταθερό. Η ένωση αυτή δεν είναι μία γραμμή σαν από κλωστή. Είναι υδάτινα καμπύλα αποτυπώματα πάνω στην αμμουδιά ή επαναλαμβανόμενη έκρηξη πάνω σε βραχώδη βουνά. Είναι σαν να μας χορεύει, σαν να μας καλεί να την αδράξουμε . Ίσως τελικά η γη να παραχώρησε τα εδάφη της στα νερά της θάλασσας και όχι αυτά να την κάλυψαν. Ίσως και να ήταν απλά μία χρυσή συμφωνία.

Κύματα σέρνουν τα νερά
Αδέσποτα χτυπάνε
Μες του ανέμου τα βουνά αυτά κροτοβολάνε
Νερά αλμυρά
Και έτοιμα να αντέξουν κάθε μπόρα

Στων βουνών μας τις ακτές να δώσουν την αλμύρα
Ώστε βουνά και θάλασσα ιδέα γίνουν μία
Να βρούνε τόπο τα νερά
και η γη τη φαντασία

                                         Συνετί | Άνδρος 18/10/2016
                                                                   ΄Εβιλυ Στρόδα