Λαογραφικά στοιχεία

Ο κάτοικος της υπαίθρου, όχι μόνο αποφασίζει την κατοικία του αλλά συχνά την κατασκευάζει και ο ίδιος σύμφωνα με τις προσωπικές του ανάγκες. Ο χώρος του κάθε παραδοσιακού οικισμού, ως μεταβαλλόμενος χώρος ζωής, είναι μια συλλογική δημιουργία με δική του δομή, μορφή και ύφος, που προσδιορίζεται από τον ιδιαίτερο ιστορικό,κοινωνικό και οικονομικό του χαρακτήρα. Συναντάμε λοιπόν ορισμένες εμπειρικές κατασκευές, που εξελίσσονταν αργά, με διαδοχικές βελτιώσεις,επαναλαμβάνοντας ορισμένα αρχέτυπα.

Τέτοια παραδείγματα είναι τα εντοιχισμένα ερμάρια (εικόνα 4), και γενικά οι εσοχές που κατασκευάστηκαν μαζί με τον τοίχο για τα καθημερινα αντικείμενα, ακόμα και για φωλιά κότας(εικόνα 1). Αυτές οι κατασκευές, διέπονται από το πνεύμα οικονομίας και λειτουργικότητας που προσιδιάζει στη ζωή στην ύπαιθρο. Τα ίχνη των αγροτικών/παραγωγικών εργασιών μέσα στην ίδια την κατοικία είναι ορατά και σήμερα όπως η δέστρα (εικόνα 6), το χαρακτηριστικό καρφί στο ξύλινο δοκάρι που χρησίμευε για το κρέμασμα του ζώου στα χοιροσφάγια, το μικρό κοτέτσι που επικοινωνεί με την εσωτερική αυλή. Χαρακτηριστικα είναι, τέλος, για την κατασκευαστική τους ευαισθησία το χαμηλό καρεκλάκι με την κεκλιμμένη πλάτη για το τζάκι (εικόνα 3) και το κάθισμα με μονό μπράτσο για το πλέξιμο.

Η ζωή στην ύπαιθρο εισχωρεί και στα δομικά στοιχεία και στον εξοπλισμό των κατοικιών. Άλλωστε βιωματικά έρχεται η επίλυση των αναγκών από τους ίδιους τους χρήστες διαμορφώνοντας σταδιακά στοιχεία που απαντώνται στο σύνολο των οικισμών της περιοχής και εν γένει στην τοπική παράδοση.