Ιδιωτικοί Ελεύθεροι Χώροι - Αυλές

Τα περισσότερα κτήρια του χωριού αποτελούν ιδιωτικές κατοικίες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν ορισμένες εξαιρέσεις. Αυτές είναι ιδιόκτητοι μεν χώροι αλλά με δημόσια εκμετάλλευση όπως οι ταβέρνες και το ψιλικατζίδικο στην πλατεία του χωριού και ο φούρνος και τα δημόσια κτήρια όπως το σχολείο, το Λαογραφικό Μουσείο, η εκκλησία, το Πνευματικό Κέντρο, το Ιστορικό Αρχείο και το αποστακτήριο τσίπουρου.

Όσον αφορά τους ιδιωτικούς ελεύθερους χώρους, δηλαδή τις αυλές, οι περισσότερες κατοικίες διαθέτουν από έναν. Αυτή μπορεί να έχει δύο διαμορφώσεις. Η μία διαμόρφωση  είναι αυτή του ανοιχτού χώρου ο οποίος βρίσκεται σε άμεση επικοινωνία με το κτίσμα και είναι διαμορφωμένος με πλάκες κάποιου είδους ή στρωμένος με τσιμέντο. Στις περιπτώσεις που το κτήριο κατοικείται – μόνιμα είτε περιστασιακά – παρατηρείται στον ανοιχτό χώρο επιπλέον διαμόρφωση με τραπέζι και καρέκλες και ακόμη και κάποιου είδους φύτευση ή γλάστρες με φυτά. Η άλλη μορφή του ιδιωτικού ελεύθερου χώρου είναι αυτή της φυτεμένης ή/και καλλιεργήσιμης έκτασης, του «κήπου», η οποία πολλές φορές μπορεί να παραμείνει και αδιαμόρφωτη καθώς καταλαμβάνει αρκετά μεγάλο εμβαδό, τις περισσότερες φορές κιόλας μεγαλύτερο του ίδιου του κτηρίου. Ταυτόχρονη συνύπαρξη και των δύο σε ένα κτήριο δεν αποκλείεται να υπάρχει αν και η πιο συνηθισμένη διαμόρφωση είναι αυτή του ελεύθερου «κήπου».

Οι ιδιωτικοί ελεύθεροι χώροι χωρίζονται με το δημόσιο με πεζούλι/τοίχο είτε από πέτρα είτε από σκυρόδεμα, με κάγκελα και με συρματόπλεγμα ή ακόμη και συνδυασμό των παραπάνω τρόπων. Ουσιαστικά παρατηρώντας κανείς αυτά τα διαχωριστικά όρια μπορεί να παρατηρήσει και τα όρια των ιδιόκτητων οικοπέδων.

Στο χάρτη απεικονίζονται τα όρια ιδιωτικού – δημόσιου χώρου όπως και οι ιδιωτικοί χώροι με δημόσια πρόσβαση, δηλαδή αυλές οι οποίες κανονικά θεωρούνται ιδιωτικές όμως σε αυτές έχει πρόσβαση ο οποιοσδήποτε. Παρατηρείται πως κατά κανόνα κεντρικά της περιοχής μελέτης οι ιδιωτικές αυλές είναι μικρότερες καθώς η δόμηση είναι πυκνότερη ενώ όσο απομακρύνεται κανείς από το κέντρο όπου η δόμηση γίνεται όλο και πιο αραιή, τα μεγέθη των ιδιωτικών ελεύθερων χώρων αυξάνονται και η έκτασή τους φτάνει να είναι ακόμη και πολλαπλάσια του εμβαδού του αντίστοιχου κτηρίου. Όσον αφορά τους ιδιωτικούς χώρους με δημόσια πρόσβαση είναι σχετικά περιορισμένοι όμως το ποσοστό τους είναι ικανό για να θεωρηθούν αξιοσημείωτοι.