Πληθυσμιακά Στοιχεία, Οικονομικές και Παραγωγικές Δραστηριότητες

          Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, ο πληθυσμός της Στεμνίτσας είναι 412 κάτοικοι. Πάντως, αν στραφούμε προς τα παλαιότερα χρόνια, θα διαπιστώσουμε ότι οι κάτοικοί της ευημερούσαν, παρόλο που είχε δεχτεί αρκετές επιθέσεις από τους Τουρκαλβανούς. Αυτό, γιατί πρόκειται για τοποθεσία αρκετά προφυλαγμένη, εξαιτίας του περίκλειστου τοπίου, γεγονός που εμπόδισε την παρουσία βαρέως τουρκικού ζυγού εκεί. Για το λόγο αυτό λίγοι ήταν οι Μουσουλμάνοι, που είχαν εγκατασταθεί μόνιμα στην Στεμνίτσα, σε αντίθεση με τον ελληνικό πληθυσμό, ο οποίος αυξανόταν ολοένα και πιο πολύ κατά την συγκεκριμένη περίοδο (σύμφωνα με την απογραφή του 1711  είχε τότε 925 κατοίκους).

           Επειδή ήταν περιορισμένες οι δυνατότητες ανάπτυξης της γεωργίας , λόγω του ορεινού εδάφους, αλλά και εξαιτίας της συνεχούς ανάπτυξης του πληθυσμού, οι κάτοικοί της στράφηκαν κατά κύριο λόγο προς την βιοτεχνία με ιδιαίτερη έμφαση την αργυροχρυσοχοϊα. Αυτή πιθανόν να άρχισε να αναπτύσσεται ήδη από τον 17^ο αιώνα και τα προϊόντα της διακινήθηκαν σε όλη την Ελλάδα κατά τον 18^ο και τον 19^ο αιώνα. Μάλιστα, χαρακτηριστικό είναι ότι λειτουργεί ακόμα και σήμερα  δημόσια σχολή αργυροχρυσοχοϊας. Οι Στεμνιτσιώτες ήταν -και είναι- σπουδαίοι εξειδικευμένοι τεχνίτες. Επεξεργάζονταν με άψογη μαεστρία το χρυσό, το ασήμι και το χαλκό. Όλα τους τα χειροτεχνήματα ταξίδευαν  και στο εξωτερικό, κυρίως στην Κωνσταντινούπολη και τη  Σμύρνη. Οι τεχνίτες, καθώς ήταν περιζήτητοι προσέφεραν τις υπηρεσίες τους και σε άλλα μέρη εκτός της περιοχής τους, κυρίως σε ευκατάστατους εργοδότες .Επομένως, το εμπόριο ήταν σημαντική πηγή πλούτου. Ονομαστοί έμποροι εξήγαγαν τα προϊόντα της αργυροχρυσοχοϊας και ταυτόχρονα εισήγαγαν ευρωπαϊκά προϊόντα τα οποία  διακινούσαν σε ολόκληρη την Δυτική Πελοπόννησο. Εκτός από τη μεταλλοτεχνία  άνθισαν  και  άλλες τέχνες, όπως του κηροπλάστη, του σαμαρά, του ρασά, του τσαρουχά, του μπαλωτή και του βαρελά. Τέλος, η εκμετάλλευση του δασικού πλούτου, καθώς και  η κτηνοτροφία συνιστούσαν επίσης αξιόλογες πτυχές της οικονομικής ζωής.